Η ΦΗΜΗ

Έχοντας δει το Μπουένος Άιρες να μεγαλώνει, μεγάλωσα
κι εγώ και γέρασα.
Αναθυμάμαι τη χωματένια μεσαυλή, την κληματαριά,
το προαύλιο και τη στέρνα.
Τ’ αγγλικά τα κληρονόμησα, τ’ αγγλοσαξονικά τα
αναζήτησα.
Τον έρωτά μου ομολογώ για τα γερμανικά και τη
νοσταλγία μου για τα λατινικά.
Στο Παλέρμο κουβέντιασα κάποτε μ’ έναν γέρο δολοφόνο.
Ευχαριστώ το σκάκι και τα γιασεμιά, τους τίγρεις και τον
δακτυλικό εξάμετρο.
Διαβάζω τον Μακεδόνιο Φερνάντες με τη φωνή που ήτανε
δική του.
Γνωρίζω τις διάσημες αβεβαιότητες που είναι η μεταφυσική.
Ετίμησα σπαθιά και σπαθιά και ευλόγως αγαπώ την ειρήνη.
Για νησιά δεν τρελαίνομαι.
Δεν έχω βγει απ’ τη βιβλιοθήκη μου έξω.
Είμαι ο Αλόνσο Κιχάνο και δεν τολμώ να είμαι ο Δον Κιχώτης.
Έχω διδάξει αυτό που δεν ξέρω σ’ εκείνους που το ξέρουν
καλύτερα από μένα.
Ευχαριστώ για τα δώρα τους τη σελήνη και τον Παύλο Βερλαίν.
Έχω εξυφάνει κάτι ενδεκασύλλαβους.
Έχω ξαναπεί αρχαίες ιστορίες.
Έχω προσαρμόσει στη διάλεκτο της εποχής μας τις πέντε ή έξι
μεταφορές.
Έχω αποφύγει δωροδοκίες.
Είμαι δημότης της Γενεύης, του Μοντεβιδέο, του Ώστιν
και (όπως, άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι) της Ρώμης.
Είμαι αφοσιωμένος στον Κόνραντ.
Είμαι το πράγμα που κανείς δεν μπορεί να ορίσει:
αργεντινός.
Είμαι τυφλός.
Κανένα απ’ όλα τούτα τα πράγματα δεν είναι σπάνιο,
και το σύνολό τους μού προσδίδει φήμη που εγώ
αδυνατώ να καταλάβω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.