ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Η Σύλβια Πλαθ (1932, Βοστόνη) έγραψε το πρώτο της ποίημα στα οκτώ της χρόνια, ηλικία που έχασε τον πατέρα της Οτο Πλαθ. Διακεκριμένος καθηγητής κολεγίου, ήταν ο πρώτος άντρας που η Σύλβια αγάπησε. Χόρευε κι έπαιζε πιάνο μόνο για τα μάτια του κι εκείνος της χάιδευε το κεφάλι. Οταν διαγνώστηκε ότι έπασχε από διαβήτη, αρνήθηκε κάθε θεραπεία και ακρωτηρίασαν το πόδι του. Επειτα από τον θάνατό του, αυτή η αδιαφορία του εκλήφθηκε από όλους ως παραίτηση από τη ζωή.
Οταν ανακοίνωσαν στη Σύλβια ότι ο πατέρας της πέθανε, είπε: «Δεν θα μιλήσω ποτέ ξανά στον Θεό» κι έβαλε τη μητέρα της, Ορέλια, να της υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναπαντρευόταν. Η σχέση με τη μητέρα της ήταν σχέση αγάπης–μίσους και συχνό θέμα στις συνεδρίες της με την ψυχίατρο δρ Μπρούσερ...
http://ekfrastiki-grafi.gr/…/giati-i-silvia-plath-den-epsi…/

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Σύλβια Πλαθ

Είμαι ασημένιος κι ακριβής. Χωρίς προκαταλήψεις.
Ό,τι κι αν δω, αμέσως το ρουφάω
Έτσι όπως είναι, χωρίς να με θαμπώνει αγάπη ή απέχθεια.
Δεν είμαι σκληρός, μονάχα φιλαλήθης…
Το μάτι ενός μικρού θεού, με τέσσερις γωνίες.
Τον περισσότερο καιρό στοχάζομαι τον τοίχο απέναντί μου.
Ροζ με κηλίδες είναι. Τον κοιτάζω τόσον καιρό τώρα
Που μου φαίνεται κομμάτι της καρδιάς μου. Μα τρεμοπαίζει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μάς χωρίζουν ξανά και ξανά.
Τώρα είμαι λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει πάνω μου,
Ψάχνοντας στα νερά μου το τι στ’ αλήθεια είναι.
Έπειτα στρέφεται σε κείνους τους ψεύτες, τα κεριά ή το φεγγάρι.
Βλέπω τη ράχη της, και την αντανακλώ πιστά.
Με δάκρυα μ’ ανταμείβει και μια τρικυμία από χέρια.
Της είμαι σημαντικός. Έρχεται και ξανάρχεται.
Κάθε πρωί το πρόσωπό της του σκοταδιού παίρνει τη θέση.
Μέσα μου πνίγηκε, νεαρό κορίτσι, και μέσα μια γριά
Μέρα τη μέρα αναδύεται προς το μέρος της, σαν ψάρι τρομερό.

http://www.24grammata.com/?p=49735