Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Εμίλησα πολύ, τη μοίρα μου ως να ομολογήσω:
Δεν έχω τίποτα· τα πάντα μού ’χουν αφαιρέσει.
Ακόμα και τους δρόμους ’κείνους, που νεκρός θα σβήσω,
Ανδράποδο τους πάτησα έχοντας σκυμμένη μέση·
Της ιδιοκτησίας πήρε η θλίψη μου τη θέση.
Ιδρώτες, δάκρυα και όσο επίμονα κι αν προσπαθήσω,
Του οίκτου το αντικείμενο είμαι που δεν θα μπορέσει
Τον κόσμο να μου πει, χωρίς ντροπή πώς θ’ αντικρύσω.

Να φάω και να πιώ: η δικιά μου επιθυμία μόνο
Αρκεί τη λογική των άλλων όλων να νικήσει·
Και νοσταλγία ύπνου με κατέχει, που την κλίνη στρώνω
Στον καύσωνα, σαν κτήνος, που ποθεί να το κοιμήσει,
Κι ελάχιστα κοιμάται, δίχως νά ’χει καν γλεντήσει.
Γυναίκα ωραία δεν φιλώ, μαζί της δεν ξαπλώνω.
Κι η άδεια μου καρδιά στιγμή δε λέει να σταματήσει,
Ποτέ της δεν αλλαξοδρόμησε παρά τον πόνο.

Του γέλιου μου τη μέθη η ιδιορρυθμία μου ιθύνει·
Η αυγή εντός μου θα μπορούσε μια φωλιά να σκάψει,
Λεπτοφυής και προστατευτική ν’ αναβοσβήνει
Στους όμοιούς μου επάνω που ανθέων θά ’χουν άψη.
Μη δείξετε έλεος, αν επιλέξατε ν’ ανάψει
Ο νους σας ο στενός να φάει τη δικαιοσύνη:
Θα ρθεί μια μέρα που θα μεριμνήσει να με εγγράψει
Στων κατασκευαστών ζωντάνιας και σπιτιών τα σμήνη

Και του μεγάλου πλήθους η φιλία να με βάψει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.