[Μες στις πασίγνωστες σχισμές] Του Αντώνη Αντωνάκου

Πάντα το ποίημα περιμένει στη γωνία να προσφέρει γη και ύδωρ στις φαντασιώσεις, να προπονήσει τη φαντασία, να βγάλει τα μάτια των καλών τεχνών, να κάνει τα δοκίμια των συντηρητικών χαρτί για αλμυρές μυτζήθρες.

Όλοι λατρεύουν τη λέξη ποίημα, όπως λατρεύουν έναν παλιάτσο που δεν έχει εγωισμό για να διαλέξει θύματα, αλλά, μια πυγαία χαρωπή μελαγχολία έτοιμη να κάνει επίθεση στα αποδυτήρια των κοριτσιών ή να προσφέρει στις ανθρωποφάγες νοικοκυρές τη δικτατορία του γέλιου και της σιωπής.

Έτοιμο να λογαριάσει την οικονομία με όρους διαβολικής αριθμητικής, με όρους διονυσιασμού και έκστασης, με όρους αλητείας που θέλει το οξυγόνο να μοιράζεται ισόποσα σε όλα τα πνευμόνια.

Σε κάθε επικράτεια όπου το πιο πολύτιμο φλουρί της είναι τα νιάτα της, η αιώνια γκάβλα που δεν θάβεται και η γκαβλωμένη αιωνιότητα που θάβει κάθε τόσο τον μπόγια, τον μπάτσο, τον ανθρωποδιορθωτή.

Πάντα το ποίημα φορά το φωτοστέφανο του υβριστή, του ιερού θυμωμένου ζώου την προβιά, τις φωνές των εραστών και των γύφτων που πληρώνουν πάντα ακριβά τη μεθυστική ροπή προς την απάρνηση και την απόλαυση.

Το ποίημα είναι το ζωντανό νόμισμα που κουβαλάμε δια βίου, αυτό με το οποίο εξαγοράζουμε κάθε φορά τον κέρβερο-πεσιμισμό για να μη μας κάνει εμπορεύματα ή προϊόντα ή μουσειακά εκθέματα στην αγορά της επιστήμης που αντικατέστησε την μεταφυσική καφρίλα με τον καταναλωτικό εγωισμό.

Το τέλος της πίστης σηματοδοτεί μιαν άνευ όρων απιστία στην διαλεκτική υπόσταση του κόσμου.

Το μπλέξιμο της αιτίας με το αποτέλεσμα οδήγησε όλες τις πλάνες-από καταβολής σπηλαίων-σε αυτοκτονικό ιδεασμό.

Ηδονή σε σελοφάν και ποίημα με ιώσεις. Έρωτας ζεσταμένος απ’ τις βιομηχανικές σκλάβες, έτοιμος κι αυτός για κατανάλωση. Έρωτας και ποίημα θεματοφύλακες της θεσμοθετημένης αγαμησίας, της ταμειακής μηχανής φρικιών που εκδίδουν τη φρίκη και το ομοίωμά της.

Μα το ποίημα και ο έρωτας, ως καταστάσεις και όχι ως τεκμήρια ή συμβάντα, διαθέτουν πάντα αυτή την ηθική αδιακρισία, τη βουκέντρα δηλαδή, που παρενοχλεί την κατεστημένη φαντασίωση και τον ιδεοληπτικό της εξαναγκασμό.

Ο έρωτας και η ποίηση είναι τα μεγάλα όπλα που δεν σκουριάζουν ποτέ, αλλά αναφλέγονται κάθε τόσο μες στις πασίγνωστες σχισμές, όπου το χαίνον χάος διυλίζεται για να πυρωθεί κι άλλο η μόνη περιουσία μας, η αιωνιότητα της κάθε στιγμής.

Πάντα το ποίημα περιμένει στη γωνία να προσφέρει γη και ύδωρ στις φαντασιώσεις, να προπονήσει τη φαντασία, να βγάλει τα μάτια των καλών τεχνών, να κάνει τα δοκίμια τ....