[ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ ]
Λοιπόν, τα τινάξω. Και τότες
τ’ άγαλμά μου θα στήσουν
Και πλατεία Μπασιάκου θα πουν
την πλατεία Αμερικής.
«- Καλέ, τ’ είναι τούτος;»
«- Ποιητής!»
«- Τί μου λες!» – τα χαμίνια
θα μου ’χουν λέει τη μύτη κόψει
φτερά θα μ’ έχουν λέει γαλοπούλας στολίσει.
Κι’ ωϊμέ, ωϊμένα, χώρια από την καλή μου
την Ωραία Κοιμωμένη
Οι στεναγμοί μου θα ραγίζουν την πέτρα.
Λοιπόν, το σκάσω.
Μια νύχτα
του φεγγαριού θα πάρω τη στράτα.
Να λείπει η δόξα!
Στ’ απαυτά μου η Αμερική!
Εγώ – την Ωραία Κοιμωμένη μου και… ξερό ψωμί.
[ ΕΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: JE M’EN FOUS! ]
Ξάπλα, έτσι μου γουστάρει
στο δείλι:
Τα ποδάρια μου απλωμένα ίσια στο άπειρο!
Η κάλτσα τρύπια, γυμνό το μεγάλο μου δάχτυλο!
Τσιγαράκι, να φουμάρω
τώρ’ ανάβω:
Με τον καπνό δαχτυλίδια ωραία σου φκιάνω!
Για τα νέα του χρηματιστηρίου, μήτε καπίκι τσακιστό!
[ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟ ΜΟΥ ]
Τραβάω πάντα κουτουρού (άλα της, στα κουτουρού)
Δίχως σκοπό πηγαίνω, μα πες από ένστιχτο
λάθος κατεύθυνση πάντα διαλέγω.
Άμα σκοντάφτουν πάνω μου (άλα της, πάνω μου πέφτουν)
Συγγνώμην Κύριε! με λεν, κι’ ας φταίω εγώ
οπότε αναγκαστικώς τους χέζω.
Στραβά τη σκούφια μου φορώ (άλα της, στραβά η σκούφια)
Κι’ αν κατά λάθος μου ισιώνει πότε-πότε
έννοια σου, κιόλας τη στράβωσα.
[ ΤΑ ΜΑΓΙΑ ]
Έχω μια πίπα από κότσαλο σκαλιστό
κι’ ένα ζευγάρι αφτιά γαϊδάρου άλφα-άλφα.
– Υ-υ-ααά! μερακωμένος γκαρίζω,
κι’ από πέρα εσύ αποκρίνεσαι όλο νάζι: Ό ϊ ν κ !
Μι’ αγκαλιά γαϊδουράγκαθα μάζεψα
και πάω τώρα τη γκόμενα ν’ ανταμώσω.
– Υ-υ-ααά! σου κρένω (στη γλώσσα των πρωτοπλάστων)
και μ’ αποκρίνεσαι εσύ: Όϊνκ! – Υ-ά α α! – Όϊνκ!
[ ΑΝ ΗΘΕΛΑ… ]
Αν ήθελα (αν ήθελα) νάχω λεφτά πολλά και καταθέσεις
Αν ήθελα να ζω μ’ όλες τις σύγχρονες ανέσεις
Ε! Τότε ένας αστός θε να ’μουν ευυπόληπτος
όχι φτωχός κι’ άσημος καλλιτέχνης.
Αν ήθελα (αν ήθελα) τίμια το ψωμί μου να κερδίζω
Αν ήθελα καλούς απόγονους ν’ αφίσω πίσω
Ε! Τότες μπάτσος θα ’μουν…
ή τεχνοκριτικός…
κι’ όχι φτωχός κι’ άσημος καλλιτέχνης.
[ ΤΖΕΝΗ – ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑΣ ]
Κι’ όμως, τονε βρήκε
τον πρίγκιπα π’ ονειρευότανε
η Τζένη.
Κι’ όμως, κι’ είναι πλέον
κυρία του κυρίου
η Τζένη.
Κι’ όμως, στην πόρτα ακόμα εκείνος
με έχει κιόλας μπάσει εμέ απ’ το παράθυρο
με ποτίζει
κονιακάκι 7*
με ταΐζει
γιουβαρλάκια απ’ τα χεράκια της
με ξαπλώνει
στο κρεβάτι της
(καμμιά φορά και στο χαλί)
με διώχνει ύστερα
πάλι απ’ το παράθυρο
η Τζένη.
Εκείνος σα γυρνά
Αχ! πώς λάμπει από ευτυχία
η Τζένη.
Στην οποία αποδίδεται η ρήση:
«- Ο άντρας που θα με γδύσει πρέπει πρώτα να με ντύσει».
Κι’ όμως, επειδή καλοπαντρεύτηκε
η Τζένη
όχι πως δεν ξέρει κιόλας ν’ αγαπάει.
[ SOMBRERO ]
Αραχτός στη σκιά μιανού δέντρου μέσ’ στο κατακαλόκαιρο
– ίδιος μεξικάνος.
Σκέφτομαι ότι: η γη γυρίζει
μία περιστροφή περί τον ήλιο ανά 365 μέρες
περί δε τον άξονά της μια φορά το 24ωρο.
Και λοιπόν,
ξημερώνει-βραδυάζει
Κι’ οι εποχές εναλλάσσονται (δις)
κι’ εγώ τώρα δα τ’ αχαμνά μου αερίζω σε τούτ’ τη σκιά.
Πόσο βλακώδη βρίσκω την έ(γ)νοια της ιδιοκτησίας!
Περιφράξεις και σύνορα, πόσο μάταια κι’ ανώφελα όλ’ αυτά!
Πατρίδα ο μεξικάνος δεν έχει:
Μια σκιά το καλοκαίρι (το χειμώνα μια λιαχτίδα)
είναι η πατρίδα του, το σπίτι του, το έχει του όλο κι’ όλο.
[ ΦΡΕΓΑΔΑ ΜΟΥ! ]
(μνήμη Μίμη Φωτόπουλου)
Στραβός να ’μουν!
Αόμματος!
Με τα σέα μου
(μαύρα γυαλιά, μπαστουνάκι)
Στο γνωστό πόστο – οδός Ακαδημίας / και Πουλόπουλος γωνία.
Από μπροστά μου να περνάς
Εσύ –
και για μια στιγμούλα να ξαναβρίσκω το φως μου.
[ ΤΟ ΨΩΝΙΣΤΗΡΙ ]
Σα πέφτει η νύχτα
η ποίησή μας
Κοκότα
σωστή με τα όλα της
με το απαραίτητο τσιγάρο στα χείλη
με το εξίσου απαραίτητο τσαντάκι στον ώμο
σινάμενη βαμμένη στολισμένη
κόβει βόλτες στο στέκι της
στην πολύ φιλολογική μας οδό Σόλωνος
και τα γύρω στενά…
Ήταν κάποτε μι’ αθώα παιδούλα.
Κι’ εμείς – αγόρια
άβγαλτα μαθές ακόμα, δεν δείχναμε και τόσο «μούτρα».
*
( Για τους τύπους: )
Η κοινή ανάγνωση πάει 5 ευρώ
Αν μου θέλετε τίποτε σχόλια φιλολογικά και κολπάκια, 10 ευρώ αλλά πού ‘στε, ό,τι γουστάρετε εκτός από φιλί στο στόμα.
[ ΚΑΡΒΟΥΝΑ – ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΥΠΑΙΘΡΙΟΥ ΠΟΡΤΡΕΤΙΣΤΑ
Ο κ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
Ένα δεν ξέρει:
Ότι τίποτα δεν ξέρει.
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ
Η προτομή του
Δημόσιο WC (κοινώς αποχωρητήριο)
για τα φτωχά μας σπουργίτια.
Ο ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ
Όπως λεν κι’ οι γιατροί:
«Σοβαρά περίπτωσις»:
αυτός δεν θα πεθάνει ποτέ.
Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ
Τρώει βλήτα:
Σωστός καννίβαλος!
[ ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΞΕ ]
Στο σπίτι της με κάλεσε
η κυρία επιτυχία.
Δεν πάω! είπα αλλά πήγα.
Πήγα. Κι’ έκανα μαζί της
ό,τι έπρεπε να κάνω
(Όλα εκείνα τα ακροβατικά
που αρέσουν στις κυρίες).
Μα έφυγα πριν το ξημέρωμα
με ελαφρά πηδηματάκια
και μην τον είδατε τον Παναή…
5 πούρα Αβάνας και 2 Γαλλικές σαμπάνιες
τα λάφυρα της περιπέτειάς μου:
Με τους φίλους απόψε, τους κοπρίτες, θα το κάψομε!
[ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ]
Πόσο ψεύτικη που είναι η λάμψη των σούπερ μάρκετ!
Τί λίγη, αν την συγκρίνεις με τα παλιά λούνα-παρκ!
Δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο…
Εξαίρεση: τα κορίτσια στ’ αλλαντικά. Όπως κόβουν το σαλάμι είναι
λες και σου οπλίζουν το φλόμπερ στο παλιό σκοπευτήριο
Ίδιες οι κόρες που ζωγράφιζε ο Γιώργος ο Σικελιώτης!
Αλλ’ οι κάμερες ασφαλείας – ξενέρωμα:
Ουδεμία σχέση με τους παλιούς καλούς καχύποπτους μπασκίνες των λούνα-παρκ.
[ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ]
Πόσο μάταια που καίει τ’ αστέρι…
Κανέναν δεν φωτάει
Κανείς δεν το κυττάζει
Μάταια λοιπόν καίει τ’ αστέρι;
Έτσι μάταια κι’ εγώ σπαταλιέμαι
Έτη κι’ έτη φωτός μακρυά σου
Για σένα –
Απλώς μοναχά ένα φως αχαμνό εκεί πάνω…;
Σημειώσεις:
Αυτό το τελευταίο, το «Αστέρι μου» είναι από τα πιο παλιά
κι’ ίσως τα πιο λυπητερά μου κομμάτια.
Αφιερωμένο, φυσικά, στην Μαριάνθη.
Στο πρώτο ποίημα, αυτό με τα αγάλματα: Η πρώτη μορφή
της ρομάντζας μας χρονολογείται παλαιόθεν, απ’ τη δεκ. ’80.
Τον καιρό εκείνο το είχαν συνήθειο τα φρικιά να «περιποιούνται»
τα αγάλματα στο κέντρο των Αθηνών, προς αγανάκτηση
των φιλήσυχων αστών. Εγώ βεβαίως το καταφχαριστιόμαν.
Αυτού αναφέρεται η στροφή με τα χαμίνια…
http://www.bibliotheque.gr/article/64824
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου