Ένα μικρό μόνο μέρος της ανθρωπότητος βαστάει από τον απόπατο.
Οι άνθρωποι κατά βάσιν είναι
ωραίοι άνθρωποι
που βαστάνε απ’ τα σύγνεφα / βαστάνε απ’ τα Παρίσια / βαστάνε απ’ τους γκρεμνούς / βαστάνε απ’ τ’ αμείλικτα ερωτηματικά της ρετσίνας των ξηροσφυράδικων / απ’ τις φιλοφρονήσεις και τις προπόσεις / βαστάνε απ’ το καπέλο του θαυματοποιού με τα πουλιά / βαστάνε απ’ τα δειλινά / απ’ το γιασεμί κι’ απ’ τα λαϊκά κεντήματα / βαστάνε ιδίως απ’ τις «καλημέρες» / βαστάνε απ’ τα τυπογραφεία και τα βιβλιοδετεία / βαστάνε απ’ τις τροχιές των πεφτάστερων / βαστάνε απ’ τους ψιθύρους των λουλουδιών του Χλέμπνικωφ κι’ απ’ τη φλογέρα του Λογαρίδη / βαστάνε απ’ τ’ αποστακτήρια σπιτικής μολδαβέζικης βότκας / βαστάνε απ’ τα δαχτυλίδια του καπνού / απ’ τα φοιτητικά δωμάτια / βαστάνε απ’ τις περιοδείες των μπουλουκιών στα κατσάβραχα / βαστάνε απ’ τις ευφάνταστες παρλάτες των κομπογιαννιτών / βαστάνε απ’ το τόπι που παίζει κάποιο κοριτσάκι / βαστάνε απ’ τα σφυρίγματα του αλήτη / βαστάνε απ’ το φιλί του μερακλή / βαστάνε απ’ τ’ ανατολίτικα παζάρια κι’ απ’ τους αράπικους τεκέδες / απ’ την καπνιά και τις ομίχλες των σιδηροδρομικών σταθμών / απ’ τα τσίρκα των ψύλλων / βαστάνε απ’ το χαμόγελο / βαστάνε απ’ το γέλιο / βαστάνε απ’ τα κουδουνάκια της πρωϊνής σκουπιδιάρας κι’ απ’ τα πρώτα πρωϊνά πουλάκια / βαστάν επίσης απ’ τον κόκκορα που λαλεί μες στο σκοτάδι / βαστάνε απ’ τα όνειρα στα συντρίμμια των χθεσινών ονείρων
ωραίοι άνθρωποι
που βαστάνε απ’ τις πλάκες κείνες τις παλιές του γραμμοφώνου με τα παθητικά τανγκό και τα τσιγγάνικα εμβατήρια...
Όχι, λοιπόν, δεν είναι αλήθεια πως όλοι οι άνθρωποι βαστούν απ’ τον απόπατο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς βαστάνε απ’ τον πίθηκο και πιστεύουν στο Θεό / άλλοι πάλι στον Κινγκ-Κονγκ...
(Μα κατά πώς λέει η Κατερίνα, σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος!)
Θ. Μπασιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου