Πλανήτης

 

 

Μιλούσε μία πράσινη γλώσσα
με γαβγίσματα και ρωγμές
αντί για φθόγγους συλλάβιζε πέτρες
βράχους και όλα της τα ρο
ρίζες που απορροφούσαν όλους τους χειμάρρους
σκέψεις και αίμα στη μέγιστη στάθμη
της παλίρροιας
ένας εαυτός αυτάρκες πλανητικό οικοσύστημα
με τ’ αγρίμια του και τα έντομα
τα τρωκτικά του και τις νεράιδες
καλυμμένος με το ανθρώπινο δέρμα της
να καμουφλάρει την άγρια ομορφιά
που παλεύει να διατηρήσει την ισορροπία
στην φυσική της τροφική αλυσίδα
όπου οι αδυναμίες της καταβροχθίζουν τις ικανότητές της
οι δυνάμεις της εξουδετερώνουν τους φόβους
οι φόβοι καταπίνουν τα ρίσκα της
η παραφροσύνη της δαγκώνει τη λογική
και κατορθώνει ολόκληρη να υπάρχει
διασχίζοντας γενοκτονίες και αυτοκαταστροφές της
γεννώντας διαρκώς νέες μορφές ζωής
δίχως να την παίρνουν χαμπάρι οι κυνηγοί
των σπάνιων πλασμάτων.