Στις μέρες της βροχής
III
Μας επισκέπτεται ο έρωτας. Έχει το σπίτι
μια ανάμνηση τυφλή
του ήλιου πάνω στα μπράτσα
και το μελαγχολικό πάθος των βοτάνων στο δέρμα.
Θα πρέπει ν' αγκαλιάσουμε σοβαρά
αυτό το γκρίζο πρωινό όλων των νοσταλγιών
και να συμβιβαστούμε με το φως
το οποίο αρχίζει να μας εκνευρίζει
κάτω από τις πόρτες
σαν ένας μυστικός θεατής τον οποίον πρέπει να ανεχτούμε.
Είναι πάρα πολλά πράγματα.
Φαίνεται ότι ο χρόνος κυλά αδιάφορα,
ξένος ανάμεσά μας
που έχουμε μιλήσει τόσο πολύ για τη ζωή
για να φτάσουμε έγκαιρα στ' ανοιχτά της μάτια,
στη ροζ θηλή της
στην υπέροχη πια καμπύλη των κορμιών
που ψάχναμε μαζί,
βιαστικά,
ανοίγοντας φερμουάρ
μ' αυτήν την ανυπομονησία των ερωτευμένων.
Ο ήλιος
που δείχνει την αβέβαιη σάρκα των χειλιών σου
πλησιάζει έρποντας και μου θυμίζει
πως είναι δυνατόν να ξανατρέξουμε
ενώ σβήνονται αργά τα τελευταία αστέρια.
Πριν να γεννηθείς και να γεννηθώ
κάποιος έπρεπε να ζήσει σ' αυτά τα δωμάτια
να τα υποφέρει ακριβώς μόνο τις βδομάδες,
που κατοικήθηκαν από πόθους μισοπραγματοποιημένους.
Οι άνθρωποι της μοναξιάς.
Ίσως όλα να αξίζουν
αν μια μέρα...
Εμείς
που τίποτα δεν κάναμε, ούτε καν ένα σπίτι.
Είναι πιο σοφός ο έρωτας όταν ξημερώνει,
όταν πια αρχίζει να ακούγεται το πρωί,
στον μακρύ δρόμο, τον έρημο απ' το δέρμα σου.
Luis García Montero
Mετ. Μαριάννα Τζανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου