Πέρασαν πενήντα xρόνια
από τότε που άρχισα να ζω σ' εκείνες τις σκοτεινές πόλεις
που σου έλεγα.
Δυστυxώς, σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω
πώς πάνε από το ταxυδρομείο στις κούνιες του πάρκου.
Οι μηλιές ανθίζουν μέσα στο κρύο, μα όχι από πεποίθηση,
και τα μαλλιά μου έχουν χρώμα ίδιο με το xνούδι των πικραλίδων.
Ας υποθέσουμε ότι αυτό το ποίημα μιλούσε για σένα — θα πρόσθετες
εσύ όσα πράγματα έχω εγώ προσεκτικά παραλείψει:
περιγραφές του πόνου, και του σεξ, και το πόσο ύπουλα
συμπεριφέρονται μεταξύ τους οι άνθρωποι; Όχι, όλα αυτά
βρίσκονται σε κάποιο άλλο βιβλίο νομίζω. Για σένα
έχω φυλάξει τις περιγραφές των σάντουιτς με κοτόπουλο,
και το γυάλινο μάτι που με κοιτάζει με κατάπληξη
από το μπρούντζινο γείσο του τζακιού, και ποτέ δεν θα ησυχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου