Ἔξω ἀπό μας πεθαίνουν τὰ πράγματα
Ἀπ’ ὅπου περάσης νύχτα, ἀκοῦς σὰν ἕνα ψίθυρο
Νὰ βγαίνη ἀπὸ τοὺς δρόμους ποὺ δὲν πάτησες,
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ δὲν ἐπισκέφθηκες,
Ἀπ’ τὰ παράθυρα ποὺ δὲν ἄνοιξες,
Ἀπ’ τὰ ποτάμια ποὺ δὲν ἔσκυψες νὰ πιῆς νερό,
Ἀπὸ τὰ πλοῖα ποὺ δὲν ταξίδεψες.
Ἔξω ἀπό μᾶς πεθαίνουν τὰ δέντρα ποὺ δὲν γνωρίσαμε.
Ὁ ἄνεμος περνᾶ ἀπὸ δάση ἀφανισμένα.
Πεθαίνουν τὰ ζῶα ἀπὸ ἀνωνυμία καὶ τὰ πουλιὰ ἀπὸ σιωπή.
Τὰ σώματα πεθαίνουν σιγὰ - σιγὰ ἀπὸ ἐγκατάλειψη
Μαζὶ μὲ τὰ παλιά μας φορέματα μὲς στὰ σεντούκια.
Πεθαίνουν τὰ χέρια, ποὺ δὲν ἀγγίσαμε, ἀπὸ μοναξιά.
Τὰ ὄνειρα, ποὺ δὲν εἴδαμε, ἀπὸ στέρηση φωτός.
Ἔξω ἀπό μᾶς ἀρχίζει ἡ ἐρημία τοῦ θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου