Ποίημα του συνόλου

Συλλογίζομαι τον βλοσυρό , αυστηρό ουρανό
με τα μοναχικά κι απόμακρα φώτα
που τόσες και τόσες νύχτες κοιτούσε ο ΄Εμερσον
μέσα στα χιόνια και τη παγωνιά του Κόνκορντ.
Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα .

Ο άνθρωπος είναι αμέτρητος . Ατέλειωτες
γενιές πουλιά και έντομα ,
πλουμιστοί ιαγουάροι και φίδια ,
κλωνάρια που συμπλέκονται κι απλώνονται ,
καφές , άμμος και φύλλα
που γέρνουν τα πρωινά και σκορπάνε
τον τέλειο , άχρηστό τους λαβύρινθο .
Ισως το κάθε μυρμηγκάκι που πατάμε
να’ ναι μοναδικό μπροστά στο Θεό ,
οπότε θα το λογαριάζει και αυτό
στην εκτέλεση των ακριβέστερων νόμων
που κυβερνούν τον παράξενο κόσμο Του .
Αν δεν ήταν έτσι , ολόκληρο το σύμπαν
θα ήταν ένα σφάλμα κι ένα ανυπόφορο χάος .
Οι καθρέπτες του έβενου και του νερού
ο πολυμήχανος καθρέπτης των ονείρων ,
τα ψάρια , οι λειχήνες , τα κοράλια ,
τα σημάδια που άφησαν οι χελώνες στο χρόνο ,
οι πυγολαμπίδες κάποιας μοναδικής βραδιάς ,
οι δυναστείες της αροκάριας ,
τα καλοχαραγμένα στοιχεία ενός βιβλίου
που δεν μπορεί να τα σβήσει η νύχτα , χωρίς αμφιβολία
δεν είναι λιγότερο ιδιαίτερα και αινιγματικά
από μένα , που τα συνδυάζω . Δε θα τολμούσα
να κρίνω τη λέπρα ή τον Καλιγούλα .

Σαν Πάμπλο 1970
Μετάφραση : Δημήτρης Καλοκύρης

Από; http://eirinigalinou.blogspot.com