Συλλογίζομαι τον βλοσυρό , αυστηρό ουρανό
με τα μοναχικά κι απόμακρα φώτα
που τόσες και τόσες νύχτες κοιτούσε ο ΄Εμερσον
μέσα στα χιόνια και τη παγωνιά του Κόνκορντ.
Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα .
Ο άνθρωπος είναι αμέτρητος . Ατέλειωτες
γενιές πουλιά και έντομα ,
πλουμιστοί ιαγουάροι και φίδια ,
κλωνάρια που συμπλέκονται κι απλώνονται ,
καφές , άμμος και φύλλα
που γέρνουν τα πρωινά και σκορπάνε
τον τέλειο , άχρηστό τους λαβύρινθο .
Ισως το κάθε μυρμηγκάκι που πατάμε
να’ ναι μοναδικό μπροστά στο Θεό ,
οπότε θα το λογαριάζει και αυτό
στην εκτέλεση των ακριβέστερων νόμων
που κυβερνούν τον παράξενο κόσμο Του .
Αν δεν ήταν έτσι , ολόκληρο το σύμπαν
θα ήταν ένα σφάλμα κι ένα ανυπόφορο χάος .
Οι καθρέπτες του έβενου και του νερού
ο πολυμήχανος καθρέπτης των ονείρων ,
τα ψάρια , οι λειχήνες , τα κοράλια ,
τα σημάδια που άφησαν οι χελώνες στο χρόνο ,
οι πυγολαμπίδες κάποιας μοναδικής βραδιάς ,
οι δυναστείες της αροκάριας ,
τα καλοχαραγμένα στοιχεία ενός βιβλίου
που δεν μπορεί να τα σβήσει η νύχτα , χωρίς αμφιβολία
δεν είναι λιγότερο ιδιαίτερα και αινιγματικά
από μένα , που τα συνδυάζω . Δε θα τολμούσα
να κρίνω τη λέπρα ή τον Καλιγούλα .
Σαν Πάμπλο 1970
Μετάφραση : Δημήτρης Καλοκύρης
Από; http://eirinigalinou.blogspot.com
2 σχόλια:
Όνειρο μέσα σε Όνειρο, έλεγε ο Μπόρχες.
η κάθε Λεπτομέρεια είναι Σύμπαν μέσα στο Σύμπαν. Αυτήη μαγεία του μικρόκοσμου στην αγκαλιά του μακρόκοσμου κι όσο απομακρύνεσαι τελειωμό δεν έχει ο Δρόμος {προς τους Έξω μακρόκοσμους}... μα και όσο συρρικνώνεσαι ...
{θυμάσαι το γρίφο του Ζηνωνα?... με λογικά επιχειρήματα κατέληξε σε Λάθος αποτέλεσμα... αυτόν επικαλούμαι τώρα!..... -πονηρός ελιγμός, ομολογώ....}
Έτσι κι όσο συρρικνωνόμαστε προς τη Λεπτομέρεια... προς το κέντρο των ομοκεντρων κύκλων του μικρόκοσμου, ΠΑΛΙ τελειωμο δεν έχει το μονοπάτι, χαρη στον Ζηνωνα!...
ΦΙΛΙ...πρωινό....
Όταν ο λογοτέχνης αγγίζει με το χέρι του τον ουρανό!
Να δεις πόσο θα μπερδευτούμε τρέχοντας
Και θα μας ξεπεράσει κι η χελώνα…
Αλλά πού πάει η ζωή που είναι κατανοητό κι όμως δεν ξέρεις
Τι νούμερο υποδήματα φορά;
Στην κλίμακα που ανέρχεσαι ποτέ δεν σκέφτηκες να ξέρεις πόσα είναι επιτέλους της τα σκαλοπάτια.
Μόνο η συνήθεια σε ποτίζει δισταγμό, αλλά και πάλι κάνεις ο πρέπει να κάνεις..
Όπως να γράφεις ποιήματα που από λίγους θ’ ακουστούνε…
Δημοσίευση σχολίου