Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Η ΑΣΤΡΑΠΗ


Η ανθρώπινη εργασία! Η έκρηξη που κάθε τόσο φεγγοβολάει λιγάκι κεραυνούς στον σκότο μου...
« Μάταιο, τίποτα. Στην επιστήμη και εμπρός! Τους παπάδες, τους αντικατέστησαν οι επιστήμονες.(Και να δεις που, όλοι θα γίνουνε παπάδες). Και όμως, τα ψοφίμια των χασομέρηδων και τα πτώματα των τεράτων, τα πληρώνουμε οι άλλοι! Πιο γρήγορα λοιπόν! Τι ζητάτε να ξεφύγετε από την δόξα που μας ανήκει; Να την, εκεί, στον ουρανό που απλώνεται πέρα απ' τις νύχτες…
Τι να κάνω λοιπόν! Τη δουλειά την γνωρίζω. Όσο για την επιστήμη… εκ του μακρόθεν! Είναι πολύ αργή για εμάς! Ας καλπάζουνε οι προσευχές, ας βρυχάται το Φως.
Το κατάλαβα πια... Θα τα καταφέρουνε και χωρίς εμένα
. Έχω βέβαια και εγώ το χρέος μου αλλά, καθώς με δίδαξε η πλειονότητα, θα πρέπει να το παραμελήσω. Τουλάχιστον αν θέλω να νιώσω υπερήφανος.
Η ζωή μου, ερειπώθηκε. Ας προσποιηθούμε. Ας χαυνωθούμε. Έλεος! Επιτέλους να ζήσουμε! Θα υπάρξουμε! Διασκεδάζοντας, κυνηγώντας δράκους έρωτες, καταγγέλλοντας με παράπονο την επιφανειακότητα του κόσμου. Και θα αναζητούμε ως τα πέρατα, άλλους τόπους, δίχως καλλιτέχνες και παπάδες και ληστάρχους και επαίτες. Στο κρεββάτι του νοσοκομείου , μου ξανάρθε η μυρωδιά του λιβανιού. Κι είχα τριγύρω μου, άλλους να κρατάνε μύρα εξαγνιστικά, άλλους να στέκουν περιμένοντας με υπαινισσόμενα πετραχήλια
Πιο πέρα, οι μάρτυρες, με καρτερούσαν. Απ, τα επέκεινα, ήδη έβλεπα να μου χαμογελά η άθλια ανατροφή μου. Καλώς. Τουλάχιστον όμως, να τα κλείσω τα είκοσι. Και άλλοι τα κλείνουνε.


Όχι, όχι, κάτω ο θάνατος! Ακόμη και η εργασία, δεν θα μ' ενοχλούσε αν έτσι θα προστάτευα τον εγωισμό μου. Και το αντίτιμο για την προδοσία του κόσμου, θα ήταν ελάχιστο. Τι να με φοβίσει μια τέτοια στιγμή;
Όμως έτσι, Ψυχή μου, την αιωνιότητα, δεν θα τη δικαιούμασταν.



Μτφ: X.Σ. Kρεμνιώτης




Δεν υπάρχουν σχόλια: