ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ

Τι υπερήφανος που ένιωθα σαν έλεγα πως, ούτε φίλους έχω, ούτε πατρίδα! Αδιάφορος μπροστά, ακόμη και στην αθλιότερη κατάσταση που μπορεί να ξεπέσει ένας άνθρωπος! Τι βλάκας! Όλα αυτά, είχανε ξεκινήσει απ' όταν ήμουνα παιδί και, μόνο τώρα καταλαβαίνω για τι σαχλαμάρες πρόκειται.
Είχα δίκαιο να απαξιώ για κάθε έναν απ' τους ευγενείς κυρίους που κολλούσανε ως παράσιτα στα σφιχτά κορμιά των δεσποινίδων μας! Έστω και για ένα χάδι. Αλλά και αυτές, μάλλον θα συμφωνούν μαζί τους τώρα πια…
Δραπετεύω…

Εξηγούμαι.
Εχθές ακόμη, αναστέναζα:
« Άστρα! Αρκετά δεν είναι τα μαρτύρια εδώ κάτω; Δεν φτάνουν τα χρόνια που έμεινα εδώ μες στις αγέλες τους; Τους γνωρίζω όλους πια! Το έλεος μας είναι άγνωστο. Είμαστε όμως ευγενικοί. Η σχέση μας με τον κόσμο, είναι απλώς συμφεροντολογική.» Περίεργο; Ο κόσμος, το εμπόριο, οι αφελείς! Εμείς, δεν είμαστε ατιμασμένοι! Είναι κόσμος και κόσμος εδώ κάτω και το ξέρεις Θεέ μου! Βλοσυροί και ευτυχισμένοι, και αυτοί που βαπτισθήκανε ελευθερωτές, δέχονται μόνον τη θρασυδειλία. Κι ο καθένας, θεωρεί τον εαυτό του μοναδικό εμπνευσμένο, της ελευθερίας όλων των υπολοίπων.
Κι ούτε έναν καλό λόγο δεν λένε!
Με το που μου ‘ρθε μια σταγόνα λογικής( σπάνια βρέχει τέτοια πράγματα), κατάλαβα : όλη μου η συμφορά οφείλεται στ' ό,τι βρίσκομαι στη δύση! Τι κατάρα! Το έλος! Ο βούρκος της εσπερίας! Και δεν αναφέρομαι βέβαια, στις αποχρώσεις που παίρνει ο ουρανός όταν βυθά ο ήλιος. Το πνεύμα μου, μοιάζει ν' αποζητά να πάρει επάνω του την ευθύνη για την κατάντια του ανθρώπου μετά το τέλος της ανατολής.
Πάει γυρεύοντας…
Λογική, τέλος.
Το πνεύμα, γυρεύει τα δικά του. Το φίμωσα. Τέλος! Πρέπει να είμαι στη δύση και θα είμαι.
Έκανα πως δεν μ' έπιανε το φως, εκείνο από τα φωτοστέφανα που έχουν οι μάρτυρες. Και διαολόστελνα και την λάμψη της τέχνης, και το καμάρι του εφευρέτη και τη λύσσα των ληστών. Επέστρεφα στην ανατολή. Στην αρχέγονη, αιώνια σοφία.
Μοιάζει με όνειρο άξεστης ραθυμίας!
Και όμως εμένα, ούτε που πέρναγε από τον νου μου να δραπετεύσω από τα βάσανα της εποχής μου.


Μπασταρδέματα θρησκειών, δεν μου λένε τίποτε. Συνεπώς και το Κοράνι. Από όταν ο άνθρωπος, δόθηκε εξ' ολοκλήρου στην επιστήμη, πάει, προτιμά να εφευρίσκει σωρηδόν καινούριους τρόπους για να αποδεικνύει την αλήθεια, παρά να την πιστεύει. Συνεπώς, και εγώ, προσπαθώ να αποδείξω ότι υπάρχει κάποιο μαρτύριο που θα μπορούσα να περάσω. Αλλά δεν το περνώ. Ίσως, αυτό να είναι και το μαρτύριο μου. Από εδώ και εμπρός, δεν θα είναι διόλου απίθανο, ακόμη και να βαρεθούμε την φύση.


Ο κύριος Προυντόμ, γεννήθηκε μαζί με τον Χριστό.
Όλο το θάλπος , το φυλάμε για τη νύχτα. Μάλλον γι' αυτό συμβαίνει ο,τι συμβαίνει. Τρώμε τον πυρετό μαζί με τις σούπες μας.
Και δώσε μεθύσια και τσιγάρα. Και δώς του αμάθεια. Όλα αυτά, είναι τόσο μακριά από την πρώτη μας πατρίδα; Τόσα έχει η εποχή μας. Τι θέλει και βρίσκει τέτοια δηλητήρια;
Ο κλήρος, θα πει: «Καλώς. Αλλά εσείς, εννοείται την Εδέμ. Αυτή είναι η πατρίδα σας. Όχι κανένας λαός της ανατολή.» Έχουν δίκαιο οι παπάδες. Απλά, θέλησα να δω μήπως έχω καμία σχέση με κάποια φυλή αρχαία, καθαρόαιμη… Τι όνειρο, τι εμμονές και αυτές!
Οι φιλόσοφοι: « Ο κόσμος δεν έχει ηλικία. Η ανθρωπότητα, μετακινείται. Απλούστατα. Εσύ, βρίσκεσαι στην δύση. Να φτιάξεις μια ανατολή να κατοικήσεις. Ανατολή, όσο την θες αρχαία. Όσο χρειάζεται στα όνειρα σου. Μην είσαι απαισιόδοξος.»

Φιλόσοφοι…δύσατε!
Φυλάξου πνεύμα μου! Όχι βιαιότητα στην σωτηρία. Ασκήσου! Η επιστήμη, είναι πολύ αργή για εμάς.
- Αντιλαμβάνομαι ότι το πνεύμα μου, κοιμάται. Ενώ, αν έβλεπε, αν ήταν ξύπνιο και έβλεπε, αμέσως θα μπορούσαμε να φτάσουμε την αλήθεια που μας περιβάλει. Με τους αγγέλους που να δούμε δεν μπορούμε κι ας δακρύζουνε για εμάς. Αν ξαγρυπνούσε, δεν θ' αφηνόμουνα στα δηλητηριασμένα ένστικτα από τότε που πρωτογνώρισα τον εαυτό μου. Αν ξαγρυπνούσε, μόνο την σοφία θα ποθούσα.
Ω αγνότητα! Αγνότητα…
Τι μπορεί να σου αποκαλύψει μια στιγμή…

Με το πνεύμα, δεν φτάνεις παρά μόνον στο Θεό.
Σπαραχτική ατυχία!

Μτφ: X.Σ. Kρεμνιώτης