ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΙΟ ΨΗΛΟΥ ΤΩΝ ΠΥΡΓΩΝ

Οι αιώνες, να σημάνουνε τον έρωτα.
Απέμεινα ταπείνωση. Η λύπη μου,
φτερούγισε στον ουρανό.

Η μοχθηρία της δίψας μου, με καταπίνει.
Μαύρες φλέβες.
Οι καιροί θα σημάνουνε τον έρωτα.

Ό κήπος, έγινε το θήραμα της λύπης.
Ωστόσο άνοιξη.
Και φτεροκόπημα της μύγας.


Έρωτας να ‘ναι.
Σε όλους που φτάνουνε μετά από εμένα.

...Έτσι τους χαιρετούσα.
Αγάπησα την έρημο. Και τους κήπους, που ξάνθαιναν τα καλοκαίρια.
Αγάπησα να πίνω μοναχός σε άδεια, παγωμένα μαγαζιά, ζεστά ποτά.
Ν' αργοβαδίζω περασιές που δυσώδεις αναρωτιόντουσαν που πήγαινα.
Με προσέφερα στον ήλιο- θεός της φωτιάς ο ήλιος-...
«Αν σου απομένει στρατηγέ,
κάποιο από τους παλιούς πολέμους όπλο,
ρίξε μας σβώλια και σμυρίγλια ξεραμένης γης.
Στα κοπροπώλεια κάθε αγοράς και στα σαλόνια!
Κάνε τα άστη να φάνε τη σκόνη σου.
Διέλυσε σπίτια και στραγγάλιξε
Με πυρωμένα δάχτυλα απ' τα ρουμπίνια του
τον πλούτο!



Μτφ: X.Σ. Kρεμνιώτης