Ο Τίγρης...

Είμαι ο τίγρης
σε βιγλίζω ανάμεσα στα φύλλα
τα στενά σαν χρυσού ράβδους
μουσκεμένου ορυχείου.

Το λευκό ποτάμι τρέχει
κάτω από καταχνιά. Φτάνεις.

Γυμνή βυθίζεσαι.
Προσμένω.

Τότε μ' ένα άλμα
από φωτιά, αίμα και δόντια
με μια νυχιά διαλύω
το στήθος, τα πλευρά σου.

Πίνω το αίμα σου, σπάζω
τα μέλη σου ένα ένα.

Και μένω φυλάγοντας
για χρόνια στο δάσος
τα οστά σου, τη στάχτη σου
ακίνητος, μακριά
απ' το μίσος κι από την οργή
αφοπλισμένος του θανάτου σου
διασχισμένος από λιάνες
ακίνητος, μακριά
απ' το μίσος κι από την οργή,
αφοπλισμένος του θανάτου σου,
διασχισμένος απ' τις λιάνες,
ακίνητος μες στη βροχή,
φρουρός αδιάλακτος
του δολοφόνου έρωτά μου.