ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πεθάνω

ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πεθάνω,σιμά ένιωσα το κρύο,
κι απ'όσα έζησα άφηνα μόνο εσένα:
το στόμα σου ήτανε τα γήινα μερονύχτια μου,
το δέρμα η πολιτεία που ίδρυσαν τα φιλιά μου.

Εκείνη τη στιγμή τελειώσαν τα βιβλία,
φιλία και θησαυροί που άσπονδα μαζευτήκαν,
το διάφανο που εσύ κι εγώ φτιάξαμε σπίτι:
όλα πάψαν να υπάρχουν έξω απ'τα δυό σου μάτια.

Γιατί ο έρωτας,όταν η ζωή μας κυνηγάει,
δεν είναι παρά κύμα πάνω σε κύματα άλλα,
μά άχ σαν έρχεται ο θάνατος να χτυπήσει την πόρτα

μένει μόνο η ματιά σου για τόσο απέραντο άδειο,
μόνον η λάμψη σου για να πάψει να υπάρχει,
μόνον η αγάπη σου για να κλείσει τον ίσκιο.



ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,άν πεθάνω κι εσύ ζήσεις,
αγάπη μου,άν πεθάνεις κι εγώ ζήσω,
μή δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο:
δεν έχει τόπο σαν κι αυτόν που ζούμε.

Σκόνη στο στάρι κι άμμο μές στους άμμους,
ο χρόνος,το νερό,ο οκνός αγέρας
σα φευγαλέο σπυρί μας συνεπήρε.
Μπορεί να μη ανταμώναμε στο χρόνο.

Τούτο το σιάδι όπου έχουμε ανταμώσει,
ώ άπειρο λιγοστό!δίνουμε πίσω.
Όμως,αγάπη,η αγάπη αυτή δεν τέλειωσε,

κι όπως δεν είχε γέννα,έτσι δεν έχει
θάνατο μοιάζει με μακρύ ποτάμι
που αλλάζει μόνο χώματα και χείλια.