ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ..

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΚΑΡΦΙΤΣΩΜΕΝΗ
Τη μοίρα μου περιγέλασαν οι άνομοι
γιατί φανέρωσα τους ίσκιους και δείχνω το νερό
μέσ’ στη χερσαία πνιγμονή στα στήθη τους
θάμβος η δική μου ακινησία.
Λένε Ιδού αυτός ο νομάς
ένα σώμα σπιθίζοντας εργασία το θάνατο.
Μα η χαρά να είμ’ ακίνητος
τρέφει την ιστορία μου.
Φρέαρ είναι η Άνοιξη που βγάζει δροσιά και άστρα.

ΕΛΕΥΣΕΙΣ
ΣΙΓΗ
Μέτρησα κελαηδήματα πουλιών
απ’ το μεσημέρι φεύγοντας προς τη φύση εαρινός
μεγάλος ο δρόμος που οδηγεί στις αθωότητες.
Ήτανε σα βρυσούλες τα κελαηδήματα
κάθε πουλάκι μια φωνή κάθε φωνή ένα θαύμα.

ΤΟΣΟΝ ΑΘΩΑ ΔΥΝΑΜΗ
Δέντρο σε κίτρινες χαρές
κ’ η θερινή αναρρίχηση φυτού με μοβ ανθάκια
πάνω στα ωραία κλαδιά.
Η φύση επιβάλλει τα χρώματα χωρίς αντίρρηση.

ΠΡΩΤΗ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ
Ω τόξα του ανέμου τεντωμένα στην Άνοιξη
βρεγμένα νέφη αόρατων μαινάδων
οπού σφυρίζει σαν το φίδι πολύψυχος αετός ο Αίολος
τα δέντρα βασανίζονται κ’ οι άνθρωποι
μα είν’ ακίνητος ψηλά φέγγοντας δρόμους
ο ουρανός υπέρτατη εξουσία.

ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ
Έρχομαι απ’ τον ήλιο γεμάτος πνεύματα
ηχώντας ακόμη τα ουράνια τύμπανα
κι ολόγυρα πνέει μικρός αέρας με τους πειρασμούς ακοίμητους
ένας ύπνος
ένας ύπνος…
Ποιο είναι τ’ όνομά σου μητέρα της Ανοίξεως;
Το ακούω μέσ’ στους μηρούς σου.

ΒΡΑΔΙΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Είμαστε μόνοι γλυκειά γυναίκα
σε πόνο βαθύ ενωμένοι.
Όταν αγγίζω τα χέρια σου βαμμένα με πρωινό ήλιο
σα να κατεβαίνει ο άγγελος
οπού ονειρευτήκαμε στις σκιές
έχοντας το λαμπερό σπαθί του
τα γαλάζια ποδήματα
και τη μεγάλη πληγή στο στήθος.
Είμαστε μόνοι
στεκόμαστε με δυο φωτιές αντίκρυ στο θάνατο.