ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ..

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΚΟΜΗ ΛΕΞΕΙΣ
Το έξω δε μας φταίει τίποτα.
το προς τα έξω μάς φταίει.
Μεσ’ στους καθρέφτες των μαγαζιών
ολάξαφνα
το βλέμμα μου γυρίζοντας βλέπω
το βλέμμα μου
την αδιέξοδη ματιά του σφαζόμενου ζώου.
Κι όλα με στέλνουν έρημο στην ερημιά μου.
Μαζεύεται σιγά-σιγά η καταιγίδα.
Σηκώνω τα μάτια και τη βλέπω:
θα ξεσπάσει.

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
- Γράφετε;
- Γράφω μονάχα όταν υπάρχω πολύ.
Στην άβυσσο παντρεύομαι
στην άβυσσο κάνω τα παιδιά μου.

ΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
Δεν είναι ζέμπρα η αλήθεια –
δεν είναι, κύριοι, ραβδώσεις οι ατομικότητες
απ’ την ακόρεστην Ατέλεια προχωρώντας
προς τη μεγάλη κένωση: την ομορφιά μας.
Κάθε δικό μου και δικό σου είν’ ανύπαρχτο.
Κάθε δική μου και δική σου σκέψη μοιάζει πάντα
με τ’ ανήμπορα νούμερα της ανέμυαλης ρουλέτας.
Η αλήθεια είν’ η μπίλια.

Το επέκεινα στη θρησκεία είν’ όπως
η προοπτική στη ζωγραφική:
περιττεύει στην πλήρη θρησκευτικότητα.

Στην έκσταση δεν υπάρχει γεωμετρία.

Είδες ποτέ στον ξύπνιο σου
το σάλο των ηλεκτρονίων
ανάμεσα στο βλέμμα;

Η τανύφυλλη ελαία: η ατραπός του οράματος.

Ω σώμα σήμα της ψυχής
πιθάρι
της απέραντης ιαχής
δοξάρι
της λαλούμενης απέναντι σιγής
ηλιόλουστο τροπάρι!

ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ
Κείθε στον Άρη ή λιγάκι παραπέρα στον Ερμή
καθόμουνα κι αντίκριζα το Άλφα του Κενταύρου
- σχεδόν απέναντι καθόμουνα κ’ είχα την όραση θερμή
σ’ ένα τεράστιο ρουθούνισμα του σύμπαντος ταύρου.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΘΑΛΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ
Ω σταγόνα διάφανη σταλαγμένη
στο πρώτο πράσινο εμπόδιο της βροχούλας
θείον ανάβρυσμα δίχως άλλη μοναδική θεότητα
σ’αυτή τη στέρεη κι αδιάσειστη ματαιότητα!
Είν’ απέραντος ο πρόπαππος
ο αρχαίος ιώδης Ωκεανός
κι αναστάσιμος ο πυραχτωμένος πάππος
ο αλύγιστος κι ανεχόρταγος Κρουνός
ανάμεσα στ’ αχανή διαστήματα.
Ω σταγόνα διάφανη θυγατέρα του χειμώνα!
Λαμπυρίζεις ωραία στο σκουληκάκι!

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΔΩΡΗΜΑΤΑ
1. Ο ευλύγιστος θάνατος όπως ακούγεται
στη ματωμένη μουσική της Ισπανίας
όπως ακούγεται στα θροΐσματα
του αέρινου ταυρομάχου στην αρένα.

2. Βδομάδα με βδομάδα τη ζωή κερδίζοντας
ανέφελος ανάμεσα στου κόσμου τη μαυρίλα
την παγωνιά τις άσπλαχνες βροχάδες την Αστάρτη
μα τη χρυσή του την καρδιά την πάει στράτα τόσα χρόνια
ποιος άλλος
ο πλήρης ποιητής
ο ταξιδιώτης…

3. Ο Ηράκλειτος δίπλα στο φούρνο
σαν άνθρωπος…

4. Η αίσθηση του απόλυτου την ώρα τούτη:
σαν το ανακλάδισμα που σε κουφαίνει.

5. Το κάρβουνο που κοκκινίζει στη φωτιά
την ιδέα του μαύρου δεν την αλλάζει.

6. Τι να σου κάνουν τα βατραχοπέδιλα της επιστήμης
όταν ανοίγεσαι στο πέλαγος της μεγάλης αγωνίας;

7. Ένα βουβάλι για τον ερυθρόδερμο
χορεύει σαν την πεταλούδα στον αμέθυστο θάμνο.

8. Της άπλαστης ερημιάς τα ξυλόσπιτα
της άχραντης απεργίας τα βάθια.

9. Λαοσυνάχτης είν’ ο ποιητής ή διαβάτης;
Ο Ιησούς ο αλυσόδετος απ’ τη βάφτιση.

ΣΤΟ ΑΣΗΜΙ
Χάζευα μόνος τη μεγάλη χαρακιά του έαρος
εκείνη την πρωτόχνωτη ομίχλη
που σηκώνει συχνά τα ουράνια λίγο πιο πάνω
στους έρημους παππούδες της άφαντης
αστραπιαίας χελώνας
τον ασίγαστον Αντάρη και τον όχι αιματωμένο Βέγα
την άλλη πλάση που δεν ξέρει ελληνικά
δεν ξέρει την αξόδευτη τροφή μας την ερήμωση
τ’ αστέρια σαν βατόμουρα
στου διψαλέου Φιλοκτήτη τα χείλη.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ
Πρέπει να υψώσω ψελλίζοντας ένα όραμα. ύστερα να κάνω έναν περίπατο στα βιβλία και ν’ αδράξω απ’ το παμπάλαιο ράφι την ξεχασμένη «Μυστική Νεκρονομία». Πρέπει να λησμονήσω ολότελα τα φωνασκούντα σοσιαλιστικά στόματα με τα άγρια αστικά στομάχια. Τελευταία ίσως φράση μου σ’ αυτό το σκοτεινό πρελούδιο: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΒΑΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΑΤΗ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΠΙΝΘΗΡΩΝ. Ένα τηλεφώνημα στη μάνα μου. σα λυχναράκι στα νοτισμένα Μυστήρια της Απτότητας.

Αγάπη αγάπη
οντολογικό ικρίωμα.

Ύστερα, βέβαια, η τελείως νυχτερινή διατύπωση:

Γραμματική της αγωνίας όταν
τα φωνήεντα πλεονάζουν
την αθώα πραγματικότητα
υπονομεύοντας. Μα όμως
γιατί περιζώνουμε το ασύνηθες;

Σ’ αυτό το σημείο θα βάλω τη φωνοληψία Ωμέγα της Αρχαιότερης Βιολογικής Εαροκρατίας και αμέσως ύστερα θα μιλήσει ολομόναχος ο κύκλος.

Το ζώο βασιλεύει στην όσφρηση
- ραγιάδες, ραγιάδες –
τη γεύση την αφή.
το πνεύμα ζητιανεύει στην όραση
- ραγιάδες, ραγιάδες –
και μας κλαδεύει την ακοή.

Τέλος και τα μαλλιά σου πρέπει ναν τα κάνεις σκέψη: μονόλογος του Θανάτου, τα κάπως αναμμένα κίτρινα, δίχως όμως οξείες θανάσιμες και βαρείες. Ένας ανάγλυφος και ανοξείδωτος μονόλογος. Εδώ και η χημική πανοπλία των όντων. εδώ και ο κατάστιχτος από νεογνά φιλήματα στίχος

χιλιάδες τα βλογήματα τριγύρω στο μυαλό σου
μεσολαβώντας άνεμος
ή τίποτα
ή τίποτα

και τέλος η μεγάλη βυσσινιά καμπύλη του λεγόμενου φωτός:

ο ήλιος απάνω στα υγρά φυλλώματα
την έχει κατακόψει τη φιλοσοφία.

Πιλότος της ψυχής ο θάνατος. Η ζωή είν’ ωραία το βράδυ.
Καλή ανάσταση.