ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ

Ένας ακόμη παλιός φίλος, πολύ αργότερα,

στο Advocate στην τζαζ μου αφοσιωμένος

το έθεσε διαφορετικά:

την ονόμασε «ροπή καταραμένη» μου.



Θα σου βρυχηθώ επίσης λες να 'ταν κάποιο αρχάριο περιστέρι

τούτες οι σκοτιδιασμένες μέρες

μα ήμουν τόσο ανώριμος.

Δεν είχα αίσθηση όλων όσων ξεστόμιζα



και ό,τι είπα το είπα με ορμή και πνεύμα

το οποίο τσάκισε κάποιες χωρίς αμφιβολία σεμνότυφες και από μένα τώρα

απαλλαγμένες



ανθρώπινες οντότητες ποδεμένες.

Με την ντροπή μου στέκομαι.

ναι, στέκομαι όμως. Τις διαστροφές μου πάρε σαν να 'ναι



κάποια απ' τα χαρίσματά μου, αν βρεις κανένα.

Προβάλλω όπως ο Κοριολάνος με τις πληγές μου

για επιθεώρηση απ' τον όχλο.

Μονάχα που, αγαπητέ μου, για εκλογή καμιά δεν είμαι υποψήφιος



Δεν είμαι ο προικισμένος εγωμανιακός σύντροφος Ν. Μαίηλερ



Οι δυστυχίες του Ήρωα, του Αλεξάντερ.

Οι τρόμοι του Αγίου, -

μία χαρά νιώθουν οι περισσότεροι! Ο Θορώ είχε λάθος,

έκρινε από τον εαυτό του.



Όταν ασκόπως έπαιζα με κάθε σύζυγο αργότερα

στο Ανατολικό ακρογιάλι

ζητούσα ν' ανέβω σ' έναν άμβωνα και να εξομολογηθώ.

Κάντε με κομματάκια!



Έγραψε κάποτε ο Λίνκολν σ' έναν φίλο: «Το χείλι μου δαγκώνω και σιωπώ».


Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς