ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ (ΙΙ)

εδώ υπάρχει μια αιχμή σε πέτρα,

εδώ υπάρχει μια κραυγή με σκίζες που τρυπούν

το κόκαλο

η κλείδα

ν’ αντιδρά πονώντας

εδώ που ο πόνος είναι σχεδόν συμπαγής

έλκεται από αυτή την πέτρα

η φωνή στην πέτρα είναι γράμματα

σπασμένα σημάδια

οι μικροί άνθρωποι πελεκώντας

την γραφή στους τοίχους

θα χτίσουν έναν κόσμο στην πέτρα

όπου θα μπορούμε να ζούμε & να τον βρίσκουμε ωραίο & μοναχικό

το σημάδι των μεγάλων πολιτισμών

που όμως κάποτε θρυμματίστηκε σε σχήματα

γίνεται τόσο κυρίαρχο

σου κόβει την ανάσα

- αυτοί οι σπασμένοι κίονες

που τείνουν προς τον ουρανό στους δελφούς

όχι δομική τάξη απλώς

αρχιτεκτονική

αλλά η υπόσχεση μιας νέας ερημιάς

όπου οι πέτρες μιλούν, οι πέτρες γελούν

υπεράνω μαρτύρων

οι πέτρες πέφτουν καταγής, τις σπέρνουμε σε μια μεριά

& τις φυλάμε να μεγαλώνουν

σαν γίγαντες, σπασμένα σώματα του παρελθόντος μας

υπογραφές φτιαχτές

χαραγμένες από πολέμους που ποτέ δεν τελειώνουν

που αφήνουν ένα χάος πάντα

έναν παράδεισο από πέτρες