Παυλίνα Παμπούδη,

(Ξέρω την αμαρτία μου, η άνθρωπος.
Έτεκα ποίημα κάποτε

-Τόσο απλό, τόσο απλό το ανέφικτο-

Και δεν ηλικιώνεται για να πεθάνει

Να ενσωματωθεί ξανά στο φως.)

Τυχοδιώκτης,
Κέρδισες περιουσία
Στα χαρτιά, στα άλογα
Επιταγές αγνώστου εξαργυρώσες,
Τις λέξεις ξόδεψες όλες
Στα αβάφτιστα.

Πού πας, κυνηγημένος,
Με τα κλοπιμαία της ζωής σου;”)

Στη λάμψη της,
Έμεινε, φοβερός, ν’ αντανακλάται
Έξω απ’ το χρόνο,
Πάνοπλος.

Μέσα,
Μια δυσδιάκριτη ηχώ,
Οσμή και γεύση από συντέλεια.)



(Ημερολόγιο του διπλού χρόνου, Κεδρος 2005)