Παυλίνα Παμπούδη,

(Ταμένος είμαι ο μοναχός,

Δόκιμος ανεπίδεκτος της ηλικίας.
Υπακούω.

Συνομιλώ κυρίως με αγνώστους
Και νεκρούς.

Δεν μεγαλώνω.

Περερμηνεύομαι κι εγώ
Στον ύπνο,
Μαζί με τ’ άλλα οιονεί παρόντα.)
Η έξοδος είναι στο βάθος. Ασταθής, με κλίση αφύ-
σικη στον ουρναό.
Όλο τριγμούς, ανάσες και στριγκλιές. Μέσα στους
καπνούς. Σε λάθος σχήμα και δονούμενη. Διπλά και
τριπλά κλειδωμένη με γρίφους παιδικούς. Ανοίγοντας
μονάχα προς τα μέσα.

Άπορος στον κόσμο αυτό ο λεπτουργός. Όμως το
πνεύμα του, επιταγή. Εξαργυρώνεται, πληρώνει χρέη
παλαιά.
Και αποκτά τα πράγματα.

Ήρθε η ώρα. όλα θα ξαναρχίσουν τώρα, κι ο λε-
πτουργός, σε βαθιά κι ευφρόσυνη αμφιβολία, θα συνε-
χίσει την κρυπτογράφηση των φαινομένων.

Φέρνει κοντά του τον μεγάλο κώδικα της προσευ-
χής.
Κύριε. Που μοίρασες τις εκατό αισθήσεις, ζητώντας
πίσω την εκατοστή. Που με χωρίζεις μια στιγμή απ΄
την μοναδικότητά μου και υπάρχω. Από τ’ αμέτρητα
ονόματά σου κι απ΄το απαγορευμένο, και σε επικα-
λούμαι.
Κοινωνώ την ποσότητά σου. Κατεργάζομαι, Κύριε,
την ψυχή μου.