Μόλις η νύχτα ανεβεί στον ουρανό, ο κόσμος είναι δικός
μας και των θεών. Πηγαίνουμε απ’ τους αγρούς στην πηγή,
από τα σκοτεινά δάση στα ξέφωτα, όπου μας οδηγούν τα
γυμνά μας πόδια.
Τ’ αστεράκια λάμπουν αρκετά για τις μικρές σκιές πού
είμαστε. Μερικές φορές, κάτω απ’ τα χαμηλά κλαριά,
βρίσκουμε κοιμώμενες ’λαφίνες.
Αλλά με πιο πολλή σαγήνη, τη νύχτα, από κάθε τι άλλο
είν’ ένας τόπος που μόνο εμείς γνωρίζουμε και μας τραβά
να διασχίσουμε το δάσος : ένας θάμνος από μυστηριώδη
τριαντάφυλλα.
Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο θεϊκό πάνω στη γη όσο είναι
το άρωμα των ρόδων μέσ’ στη νύχτα. Πώς γίνεται και τον
καιρό που ήμουν μόνη δεν ένοιωθα να με μεθά ;
Μετάφραση-παρουσίαση : Δήμος Λειμώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου