Μια στιγμή κίτρινη, έτσι όπως τέσσερα χρόνια μετά, όταν ο πατέρας μου γύρισε σπίτι από τον πόλεμο, η στιγμή του χαιρετισμού, καθώς στεκόταν στην αρχή της σκάλας, πιο νέος, πιο αδύνατος απ´ όταν έφυγε, ήταν βαθυκόκκινη- αν και οι στιγμές δεν είναι πια τόσο χρωματιστές. Κάπου, στο βάθος, τα δωμάτια μοιράζονται ένα σχέδιο από μικρά ρόδα. Όμορφη είσαι αν όμορφα φέρεσαι. Σε ορισμένες οικογένειες, η σημασία της αναγκαιότητας δεν διαφέρει από την αίσθηση της πρόνοιας. Τα καλύτερα πράγματα συγκεντρώνονταν στο γράψιμο. Τα παράθυρα στένευαν από τις τούλινες λευκές κουρτίνες που δεν ήταν ποτέ λυτές. Εδώ αναφέρομαι στην έλλειψη σχέσης, αυτή την ακαμψία που ποτέ δεν επιβάλλεται. Άρα, επαναλήψεις, ελεύθερες από κάθε φιλοδοξία. Η σκιά των ερυθρόδεντρων, είπε εκείνη, ήταν βαριά. Το βελούδο πρέπει να φθαρεί. Στους περιπάτους της έμπαινε στους κήπους των άλλων να ξεμασχαλιάσει τα γεράνια και τους κάκτους τους. Ένα τυχαίο ηλιοβασίλεμα καθρεφτίζεται στα παράθυρα. Μια μικρή λακκούβα γεμίζει σύννεφα. Αν μπορούσες μόνο ν’ αγγίξεις, ή, ακόμα, να πιάσεις αυτά τα γκρίζα γιγάντια πλάσματα. Φοβόμουν τον θείο μου με την κρεατοελιά στη μύτη του, ή τα αστεία του εις βάρος μας που δεν καταλάβαινα, κι ένιωθα άβολα με την βαρηκοΐα της θείας μου που ήταν κουνιάδα του και που από χρόνια πριν είχε αποκτήσει τη συνήθεια να κουνάει το κεφάλι, συμφωνώντας. Σταθμός μάλλινος. Βλέπεις αστραπή, περίμενε βροντή. Εντελώς λάθος, όπως έγινε. Πολυκαιρισμένες γραμμές ακολουθούν κάθε ιδέα, αντικείμενο, πρόσωπο, κατοικίδιο, όχημα, και γεγονός. Το απόγευμα κυλά γεμάτο και γι αυτό ατέλειωτο. Πυκνότερο, συμφώνησε εκείνη. Ήταν ένα τικ, τής είχε γίνει συνήθεια, και τώρα ανεβοκατέβαζε το κεφάλι όπως το παιχνίδι μου το πλαστικό πουλί στο χείλος του ποτηριού ,που βούταγε κι έβγαινε από το νερό. Όμως μια λέξη είναι ένας απύθμενος λάκκος. Έμεινε μαγικά έγκυος και μια μέρα άνοιξε στα δυο, γεννώντας ένα πέτρινο αυγό, μεγάλο σχεδόν όσο μια μπάλα. Τον Μάιο όταν οι σαύρες ξεπροβάλλουν από τις πέτρες, οι πέτρες γίνονται γκρίζες, από πράσινες. Όταν το φως της ημέρας κινείται, εμείς απολαμβάνουμε από μακριά. Τα κύματα κύλαγαν πάνω στο στομάχι μας, όπως η ανοιξιάτική βροχή πάνω σε μια οπωροφόρα πλαγιά. Λαστιχένιοι προφυλακτήρες σε λαστιχένια αυτοκίνητα. Η αντίσταση στον ύπνο ξαγρυπνώντας. Σε κάθε χώρα υπάρχει μια λέξη που επιχειρεί να ονοματοποιήσει τον ήχο των γάτων, να συνδέσει ένα πορτραίτο ακαθόριστο μες στα σύννεφα μ' ένα βουητό στον αέρα. Όμως ο συνεχής θόρυβος δεν είναι προάγγελμα της μουσικής που θα ακολουθήσει. “Όλα είναι θέμα ύπνου,” λέει ο Κοκτώ, αλλά ξεχνάει τον καρχαρία, που δεν το κάνει. Η αδημονία επαγρυπνεί. Ίσως από την αρχή, πριν ακόμα μιλήσει κανείς, να είναι ήδη η ανησυχία η συνθήκη, που καθιερώνει το ασαφές όριο το οποίο αργότερα διαχωρίζει τα γεγονότα από την εμπειρία. Βρες ένα συρτάρι που δεν είναι γεμάτο. Ο ύπνος βυθίζει τη δουλειά μας στο σκοτάδι. Η μπάλα χάθηκε σε μια συστάδα από μυρτιές. Ήμουν σ' ένα δωμάτιο με τα μικροπράγματα απ' όπου μια μεταγενέστερη νοσταλγία θα μπορούσε να προκύψει, μια παραχαϊδεμένη παιδική ηλικία. Κάθονται σε ψάθινες καρέκλες, τα πόδια τους βυθισμένα ακανόνιστα στο έδαφος, έτσι που ο καθένας τους να γέρνει ελαφρά κι η στάσης τους να προσαρμόζεται ανάλογα. Οι αγελάδες ζεσταίνουν το δικό τους παχνί. Τους κοιτάζω βιαστικά κι έχω την εντύπωση ότι κινούνται. Μια "προφορική ιστορία" στο χαρτί. Εκείνο το πρωί σήμερα το πρωί. Το λέω για την ψυχή γιατί δεν είναι προαιρετική. Οι υπαινιγμοί γίνονται μια πυκνότερη σκιά στο δωμάτιο με την χαρακτηριστική εθιμική ετοιμότητα του, μια μορφή φορτισμένης αναμονής, μια συνεχής φροντίδα, αυτήν που σκεφτόμουν όταν άρχισα την παράγραφο, « Τόσο πολύ από την παιδική ηλικία ξοδεύεται σ' ένα είδος αναμονής. »
Η ΖΩΗ ΜΟΥ
(αποσπάσματα )
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΕΠΙΜΕΤΡΟ: ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου