Όσο για εμάς που «λατρεύουμε το ξάφνιασμα»

  

Σκορπίζεις τη ζάχαρη όταν σηκώνεις το κουτάλι.  Ο πατέρας μου είχε γεμίσει μια παλιά γυάλα φαρμακείου με ό,τι ονόμαζε  «θαλασσινό γυαλί», κομμάτια από παλιά μπουκάλια στρογγυλεμένα και δουλεμένα από τη θάλασσα, τόσο άφθονα στις παραλίες. Δεν υπάρχει μοναξιά.  Θάβεται στην αλήθεια.  Είναι σαν κάποιος να τσαλαβούτησε στο νερό χαμένος στα δάκρυα του. Η μητέρα μου είχε σκαρφαλώσει στο σκουπιδοτενεκέ να στριμώξει το σωρό τα σκουπίδια, αλλά ο τενεκές έχασε την ισορροπία του, κι όταν εκείνη έπεσε έσπασε  το χέρι της. Μπόρεσε μόνο ν’ ανασηκώσει τους ώμους.  Η οικογένεια είχε λίγα χρήματα αλλά άφθονη τροφή.  Στο τσίρκο μονάχα οι ελέφαντες ήταν μεγαλύτεροι απ’ ό,τι  μπορούσα να φανταστώ. Το αυγό του Κολόμβου, τοπίο και γραμματική.  Εκείνη ήθελε ένα, εκεί που η αυλή είχε χώμα, με γρασίδι, σκιασμένο από ένα δέντρο, απ’ όπου θα κρεμόταν ένα λάστιχο αυτοκινήτου για κούνια, κι όταν το  βρήκε μου το έστειλε. Αυτά τα πλάσματα είναι σύνθετα και τίποτα απ´ όσα κάνουν δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει.  Δεν με απασχολεί , ούτε θα με απασχολήσει,  πού θα μπορούσε το ρήμα «φροντίζω» να πολλαπλασιαστεί. Ο πιλότος του μικρού αεροπλάνου είχε ξεχάσει να ειδοποιήσει το αεροδρόμιο ότι πλησίαζε, έτσι μόλις τα φώτα του αεροπλάνου έγιναν αντιληπτά μες στη νύχτα, οι σειρήνες συναγερμού  πήραν μπρος, κι ολόκληρη η πόλη της ακτής βυθίστηκε στο σκοτάδι.  Εκείνος έπινε ένα ποτήρι νερό και το φως χαμήλωνε.  Η μητέρα μου στεκόταν στο παράθυρο παρακολουθώντας τα μόνα φώτα που έβλεπες, να  κάνουν βόλτες πάνω από τη σκοτεινιασμένη πόλη ψάχνοντας το κρυμμένο αεροδρόμιο.  Δυστυχώς, ο χρόνος φαίνεται πιο διδακτικός από τον τόπο. Είτε ανέπνεες είτε κρατούσες την ανάσα, ήταν το ίδιο πράγμα, καθώς οδηγούσες μέσα στο τούνελ από τον έναν ήλιο στον επόμενο κάτω από ένα ζεστό καφετή λόφο. Έκανε ηλιοθεραπεία στο μωρό για εξήντα δευτερόλεπτα, αφήνοντας το γυμνό εκτός από ένα γαλάζιο βαμβακερό καπελάκι. Τη νύχτα, για να κλείσει τα παράθυρα από τη θέα του δρόμου, η γιαγιά μου κατέβαζε τα στόρια, χωρίς ποτέ να λύνει τις κουρτίνες, τούλι κολλαρισμένο κόκαλο για να πέφτει ωραία. Κάθισα στο περβάζι τραγουδώντας σάνι λάνι τίνα, ντινγκ-ντανγκ-ντονγκ.  Εκεί έξω στέκεται ένας γερασμένος μάγος που χρειάζεται μια θήκη παγάκια για να μεταλλάξει τη φουσκωμένη ανάσα του σε ατμό.  Εκείνος έσπασε τη σιωπή του ραδιοφώνου. Γιατί να βρίσκει κανείς την αστρολογία ενδιαφέρουσα όταν υπάρχει η δυνατότητα να μάθει αστρονομία.  Τι προσπερνάει κανείς μέσα στην Πλύμουθ. Είναι ο αέρας που χτυπάει τις πόρτες. Όλο αυτό είναι σχεδόν αδύνατον να το μοιραστώ με τους φίλους μου. Ταχύτητα ήχου και λαιμός αληθοφανή.  Βλέπαμε ένα σχήμα ή  μόλις την εμφάνιση των  μικρών λευκών ιστιοπλοϊκών  στον κόλπο, να πλέουν σε τέτοια απόσταση από τον λόφο που φαίνονταν σα να μη προχωρούν. Και για μια φορά σε χώρα που δεν μίλησε άλλη γλώσσα. Η παρατήρηση της εξέλιξης των ιδεών, ή αυτής της συγκεκριμένης αλληλουχίας σκέψης, τόσο γεμάτης από εκπλήξεις και απροσδόκητους συσχετισμούς, ήταν σαν να βρισκόσουν σε διακοπές. Ωστόσο, θα έπρεπε ν´ αναρωτιέσαι πού είχαν  πάει αφού μπορούσες να μιλάς  για επανεμφάνιση. Ένα μπλε δωμάτιο είναι πάντα σκοτεινό. Όλα στην ξύλινη προκυμαία  είχαν στόχο τον ουρανό. Δεν αναφερόταν σε κάποια συγκεκριμένη χρονιά, αλλά πολύ νωρίς. Κάποιος  Γερμανός χρυσοχόος τύλιξε ένα κομματάκι μέταλλο με ύφασμα τον 14^ο αιώνα κι έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο κουμπί.  Ήταν δύσκολο να το δεις αυτό ως πολιτική, γιατί φαίνεται σαν εργασία ενός ατόμου, αλλά τίποτα δεν απομονώνεται στην ιστορία- ορισμένοι άνθρωποι είναι καταστάσεις.  Είναι τα δάχτυλά σου στο περιθώριο.  Οι τυχαίες επιδόσεις τους  δημιουργούν μνημεία στη μοίρα. Υπάρχει ακόμα κάτι που ξαφνιάζει όταν ξεφυτρώνει το πράσινο.  Η μπλε αλεπού έχωσε γρήγορα το κεφάλι. Η ρίμα στην αρχή του καλού και  της καλλιφωνίας. Πού κυλάει το μέλι μου.  Δεν μπορείς να καθυστερείς «καβάλα  σε  πρόβατο.» Δεν μπορείς να προσδιορίσεις την φύση της προόδου πριν συγκεντρώσεις όλες τις αντιστοιχίες.    

Η ΖΩΗ ΜΟΥ       

    (αποσπάσματα )

    ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΕΠΙΜΕΤΡΟ:  ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ