Ένα όνομα στολισμένο με χρωματιστές κορδέλες

                                  

 Κάθονται στο μισοσκόταδο ξεφλουδίζοντας καλαμπόκι, καθαρίζοντας αρακά.  Σπίτια ξύλινα στημένα στη γη. Προσπαθώ να βρω το σημείο όπου επαναλαμβάνεται το σχέδιο του πατώματος.  Ροζ, και ρόδινοι, χαλαζίες.  Βουτάνε σε γλυφό νερό.  Τα φύλλα έξω από το παράθυρο ξεγέλαγαν το μάτι, ζητώντας να τα κοιτάξεις,  να συγκεντρωθείς σε αυτά, απέκλειαν τη θέα παραπέρα, κι ενώ υπήρχαν ανοίγματα στο φύλλωμα, ήταν άχρηστα σαν υποβρύχια φινιστρίνια στη σκοτεινή θάλασσα, που καθρεφτίζει μόνο το δωμάτιο απ’ όπου ζητάς να δεις έξω. Κάποιες φορές καλοκάγαθα κι άλλες φορές σχήματα φαντάσματα. Μιλάμε για λίγα από το σχεδόν τρομερό σκοτάδι. Γινόμουν επίμονη μέχρις ότου το μπλε καθώς τα μάτια έβλεπαν τον κόλπο πάνω από τη γέφυρα σκόρπιζε στις γύρω κοιλότητες  ενώ το φως έσβηνε με φόντο την αντίθεση της λαμπερής ήρεμης Δύσης. Κάθε σταλιά ζελέ είχε φορμαριστεί στα πιατάκια της κούκλας, κάθε τρεμουλιαστή πορτοκαλιά στάλα σε διαφορετικό σχήμα, αλλά κατά τα άλλα όλες ίδιες.  Πετάχτηκα έξω αναζητώντας τη λιακάδα, και τ' απλωμένα βάθη του γαλάζιου ψηλά. Ένα χάρτινο καπέλο επιπλέει σ’ ένα κώνο νερού. Τα πορτοκαλί και γκρι ζουζούνια  είχαν κολλήσει στο ζευγάρωμά τους αλλά κοίταζαν ανάποδα, κι οι σπρωξιές τους δεν είχαν αποτέλεσμα.  Αυτό  απλά σημαίνει ότι η φαντασία είναι πιο ανήσυχη από το σώμα. Όμως, ήδη, λέξεις.  Μπορεί να υπάρξει γέλιο χωρίς συγκρίσεις.  Η γλώσσα μπερδεύεται στον φαιδρό πανικό της.  Αν, για παράδειγμα, πεις, « εγώ πάντα προτιμώ να είμαι ο εαυτός μου,» κι, ύστερα, ένα απόγευμα , θέλεις να τηλεφωνήσεις σ’ ένα φίλο, ίσως νιώσεις ότι έχεις προδώσει τα ιδανικά σου.  Χύσαμε στο νεροχύτη το βρώμικο νερό όπου μαράθηκε η ίριδα.  Η ζωή είναι απελπιστικά τετριμμένη, όλο ξέφτια. Ένας πανσές ξαφνικά, ένας ιστός, ένα μονοπάτι αξιοπρόσεχτο είναι αυτό του σαλιγκαριού. Ήταν ένα τεράστιο αυγό, βολεμένο στον αμπελώνα- ένα τεράστιο  αυγό σε σχήμα βράχου. Εκείνη την ήσυχη μέρα η γιαγιά μου σκούπιζε τα φύλλα πλάι σ’ ένα ξεχωριστό πελαργόνι. Μ’ ένα τέτοιο όνομα  πολλά μπορείς να κάνεις.  Τα παιδιά δεν έχουν πάντα την κλίση να διαλέγουν ανάλογα μονοπάτια.  Το καταλαβαίνεις δίπλα στον ευκάλυπτο, τα πυκνά κλαδιά του σκορπίζουν κουμπιά. Τ' απογεύματα, όταν οι σκιές έρχονταν για τον ύπνο μου, το φως που περνούσε ήταν από μια  σκούρα κίτρινη, σχεδόν πορτοκαλιά, μελαγχολία, βαριά σαν μέλι, και μού ‘φερνε δίψα.  Αυτό δεν τα λέει όλα, ούτε καν το μεγαλύτερο μέρος. Ωστόσο η έλλειψη ήταν περισσότερο αισθητή,  τότε που τα ζούσαμε. Στα μισά της μέρας στο μισό δωμάτιο. Το μάλλινο φέρνει φαγούρα και το ξύσιμο ζεσταίνει.  Αλλά η ίδια υπάκουη ντύθηκε. Μιλάει.  Το μωρό σαπουνισμένο παντού, είναι ένα μήλο.  Αυτοί είναι οι πραγματικοί πιστοί της κουζίνας. Η μυρωδιά από ψάρι που ανασαίνει κι από ζωντανές αχιβάδες μοιάζει θλιβερή, ένα μυστήριο, εκστατικό, μετά νεκρό. Μια εγωκεντρική ύπαρξη, σ’ αυτόν τον διαφορετικό κόσμο. Μια κούκλα που κατουράει, μισοθαμμένη στην άμμο. Εκείνη μπρούμυτα με το ένα μάτι κλειστό, να οδηγεί ένα παιχνίδι φορτηγό στον δρόμο που έχει ανοίξει με τα δάχτυλα της. Εννοώ αδιάφορη για τις παραμορφώσεις. Αυτή ήταν η μόδα όταν ήταν εκείνη νέα γυναίκα ονομαστή για την ομορφιά της, τριγυρισμένη από στολίδια. Κάποτε ήταν κυκλικό κι αυτό το σχήμα μπορεί ακόμα να το δει κανείς από ψηλά. Προστατευμένο από τον σκύλο. Προστατευμένο από σειρήνες ομίχλης, κοάσματα βατράχων  κύκλους γρύλων στους σκούρους λόφους.  Ήταν ένα μήνυμα ευτυχίας που μας καλούσε στο δωμάτιο, σαν να ήταν να πάρουμε ένα πρόωρο δώρο γενεθλίων, επειδή ήταν πολύ μεγάλο για να το κρύψει κανείς, ή ζωντανό, ίσως ένα πόνεϋ, το όνομα του στολισμένο με χρωματιστές κορδέλες.

      Η ΖΩΗ ΜΟΥ       

    (αποσπάσματα )

    ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΕΠΙΜΕΤΡΟ:  ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ