Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Έχουμε κάνει πιο πολύ δρόμο απ' όσο πράγματι νιώσαμε


Αν  ήταν για  γράψιμο θα έπρεπε να εξηγούμε. Το λέω αυτό  τόσο για να παρηγορήσω τον εαυτό μου όσο και για να εκφράσω κάτι που θεωρώ αληθινό. Ορμώντας έξω από το σκοτεινό υπόγειο, κυνηγημένη από τον υγρό φόβο. Όπως, λόγω κάποιου περίεργου αισθηματισμού, οι άνθρωποι θέλουν πάντα το πιο μικρόσωμο από τα κουτάβια. Καθόταν κάθε απόγευμα στη καρέκλα της περιμένοντας τον πονοκέφαλό της, ακριβώς όπως κάποιος κάθεται σ’ ένα πάγκο περιμένοντας το λεωφορείο.  Σ’ ένα βιβλίο διάβασα την πρόταση, «το νερό είναι μπλε σαν μελάνι,» που με λύπησε επειδή τόσο λίγοι άνθρωποι χρησιμοποιούν πέννα. Ποτέ μη δώσεις  χρήματα στον τυφλό χωρίς να πάρεις ένα από τα μολύβια του. Όταν πήγα στο Κατηχητικό, ο κατηχητής με ρώτησε τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, κι εγώ απάντησα ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας ή γιατρός. Τα λόγια εκείνου που μίλησε τελευταίος συνέχισαν να αιωρούνται στον αέρα, κι αυτό δημιουργούσε αμηχανία. Ένα όνομα στολισμένο με χρωματιστές κορδέλες. Στο τσίρκο κάποιοι πουλούσαν ζωντανούς χαμαιλέοντες με μικρά περιλαίμια στερεωμένους σε κόκκινες και κίτρινες κορδέλες για να μπορεί κανείς να τους καρφιτσώσει στο φόρεμα ή στο πουκάμισο σαν αληθινό κόσμημα. Όσο για εμείς που «λατρεύουμε το ξάφνιασμα» μητρική αγάπη. Το παιχνίδι του ενός, της πασιέντσας, είναι απογοητευτικό όταν «βγαίνει» με την πρώτη. Είναι αδύνατον να επανέλθεις στη νοητική κατάσταση από την οποία προκύπτουν αυτές οι προτάσεις.  Έτσι δανείστηκα την γραφομηχανή του πατέρα μου. Υπήρχε ένας κήπος, μια τρύπα στον φράχτη, ένας παππούς που δεν είχε θρησκεία- μπορεί κανείς να διατρέχει τις τρύπες στη μνήμη, φορώντας ένα βρεγμένο καπέλο, στο γεμάτο λακκούβες δρομάκι, και υπάρχουν δάχτυλα μέσα τους.  Το ίδιο, ένα θαυμάσιο κονσέρτο ή ένα ασυνήθιστο φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα με κάνει να νιώθω ανήσυχη αν είμαι μόνη μου, θέλοντας κάποιον να το μοιραστώ. Το μεσημέρι, με κανενός το καινούριο φεγγάρι.  Δεν ήθελα να έρχονται τα παιδιά να παίζουμε, να ανακατεύονται με τα πράγματά μου.  Βήχαμε ύστερα από μια μέρα στη θάλασσα.  Ήταν το κενό μεταξύ συμπεριφοράς και  συναισθήματος. Ήταν η χρονιά της ρήξης, της αλλαγής, λόγω του γρήγορου συνδυασμού. Εκείνο το καλοκαίρι που ήμουν εννιά χρονών προπονούσα τον εαυτό μου να κρατάει την αναπνοή και να κολυμπάει μακροβούτι πεισματικά σε όλο το μήκος της πισίνας και πίσω, μέχρι που το σημείο επιστροφής γινόταν μαύρο. Στο δωμάτιο που ήταν το τηλέφωνο κάποιος άκουγε την ασώματη φωνή στο ακουστικό ενώ κοίταζε  τη σειρά των άδειων παλτών και καπέλων, κι όταν παίζαμε κρυφτό με τ' άλλα ξαδέλφια, στις περιπτώσεις που ο παππούς κι η γιαγιά είχαν καλέσει όλη την οικογένεια σε δείπνο, μόνο τα μεγαλύτερα ξαδέλφια τολμούσαν να κρυφτούν ανάμεσά τους. Ο άλλος είναι ένα ενδεχόμενο, δεν είναι. Είχα κακομάθει στην ησυχία μου, με δεδομένη την πολυτέλεια της απομόνωσης. Μια παύση, ένα ρόδο, κάτι τι στο χαρτί.  Δεν ήθελα πάρτυ στα δεκάχρονα γενέθλια μου. Ήθελα τη μητέρα μου πού ήταν εκεί, βέβαια, στο πάρτυ,  αλλά μας χώριζαν οι φίλοι μου και η ασχολία της με την τούρτα και τα μπαλόνια.  Κρατούσε ημερολόγιο αλλά ποτέ δεν το διάβαζε.  Ωστόσο αυτοί που περιφρονούν την φιλία μπορούν, χωρίς αυταπάτες αλλά όχι και χωρίς κάποια τύψη, να είναι οι καλύτεροι φίλοι του κόσμου. Τώρα η κουρτίνα του ντους είναι σέξι. Το κενό έδειχνε ότι αντικείμενα ή γεγονότα είχαν ξεχαστεί, ότι κάποιος χώρος είχε κρατηθεί γι αυτά, αν είχαν την τύχη να επανέλθουν. Ο ήχος του φορτηγού τρόμαξε τις σουσουράδες και πέταξαν. Όπως το "μεγάλο στρογγυλό Ο" που δίδασκαν οι παραδοσιακοί δάσκαλοι της καλλιγραφίας ( μέθοδος Πάλμερ, λεγόταν), υπήρχε ένα μεγάλο στρογγυλό "Α" κι έπρεπε να το προφέρουμε, αντί του αντιπαθητικού, κλειστού  "Α" σε λέξεις όπως "κατ" και "Αν". Με γερό φρενάρισμα πήρε τη στροφή. Τα παράθυρα στον βορειοδυτικό τοίχο έβλεπαν το ρολόι στο λεγόμενο Καμπανίλε, σ' αυτό ο πατέρας μου, με υπερμετρωπία, έβλεπε την ώρα.  Τι  νόημα έβγαινε απ’ αυτό εξαρτάται. Τα μήλα έχουν κοιλιά. Εκείνη ήταν ένα κοκαλιάρικο κοριτσάκι και το μαγιό πάνω της τόσο χαλαρό που όταν καθόταν να παίξει στην πλαζ η άμμος έμπαινε ανάμεσα στα πόδια και το γέμιζε σαν σακουλάκι.  Η γέφυρα εισπράττει τα διόδια της, το τόξο την ομίχλη, το χρώμα του.   Ωστόσο ψύλλοι κι επομένως πούδρες.  Δεν είσαι διαφορετικός από τον φίλο σου, όμως με τον φίλο σου, είσαι διαφορετικός από τον εαυτό σου, κι αναγνωρίζοντας το, έκανα πίσω, θέλοντας να προστατεύσω την εντιμότητα μου, γιατί είχα ορίσει την ακεραιότητα σε δυο διαστάσεις.  Πίεσα τον αντίχειρα  να κάνω μοχλό με το στρογγυλεμένο κουτάλι, εκείνος έπιασε τη σπάτουλα της παλέτας και καράβια ήρθαν από το πουθενά, πατάω το πλήκτρο για διάστημα. Στην πραγματικότητα δεν θυμάμαι αν ο πατέρας μου συναντήθηκε με τον Μπρακ ή ήταν μόνο καλεσμένος να συναντηθούν μιαν ωραία μέρα έξω από το Παρίσι να ζωγραφίσουν ένα τοπίο στο ύπαιθρο.  Και τελικά, σε μιαν επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο, καθώς περνούσαμε από την περίφραξη όπου φύλαγαν τις ασημένιες αλεπούδες, είδα ένα κοπάδι σπουργίτια να τσιμπολογάνε το χώμα μπροστά στον φράχτη, κι ένα από αυτά, ριψοκινδυνεύοντας πολύ κοντά σε μια αλεπού ζαρωμένη στη σκιά ενός τεχνητού βράχου, πιάστηκε ξαφνικά από την αλεπού, που το κατάπιε στο λεπτό.

      Η ΖΩΗ ΜΟΥ       

    (αποσπάσματα )

    ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΕΠΙΜΕΤΡΟ:  ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 


Δεν υπάρχουν σχόλια: