ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ [8-14]

                    

                                                    8

Όπως και να                        στον αιώνα ενός φιλιού

Δεν σε προφταίνω Τύχη

                                         σ' έζ            εν παλινσκίωι  

σφυρά         πέτρα παριανή στις φλέβες

                            όπου δείχνει το κατάρτι παντο
                βεργωμένος ο ουρανός ένα παγόνι

Αχτίδες με λευκά τα επάνω σύννεφα        στο λόφο

Εν         πράσινο μάλαμα και φυλλωσιά πουλιού που
Κοιτάζει το νερό μέσ' από τα καλάμια

                                                        ψυχή ακατοίκητη όθε
Χελιδόνι μονό μου 'φερες ένα δάκρυ.

                                                            τώρα
        πένθος

Με νωπ     αργ                    σπηλιά που μόλις έσπασε

Κι έχ

                                            δέντρων παλαιών

Όνειρα περιχ         όπως νησί από κύματα        κι εκεί

Άκρη άκρη του γιαλού
Αλειμμένοι Σελήνη σαν Αιθίοπες                 ψηλά

            των άστρων οικογένειες άστεγες και χάρτες
Που ζωγραφίζουν άγγελοι μ' αόρατη δεξιά
Ύπ                     ρα                     σαν πάντοτε.

                                                9

Το 'χεις άραγε συλλογιστεί ποτέ
Το σταφύλι την ώρα που σε σχηματίζει ο έρωτας
Όπως τον σταλακτίτη ο χρόνος; Και το πορτοκάλι το έχεις
Δει να σαλεύει στα όνειρά σου

Μια η Μαρία - δυο το νέο φεγγάρι

Το φύλλωμα όλο ακόμη σκοτεινό

Βαρύ από θάνατο που δεν επρόκανε ν' αραιώσει;

                                           Τι σημαίνει

Να 'σαι από σπίτι όπως από πελέκι πεύκου ο τζίτζικας
Πόσο εξίσου ασήμαντος κι έτοιμος για χαμό
Κι έτοιμος για διάρκεια μες στον χρυσόκαιρο είσαι;

Παιδί - που θα με πεις εμένα! Παίξε αν κοτάς

Κάνε μου το φυτό - τυλίγα μου τον άνεμο
Έμπα στον ύπνο μιας παρθένας και φέρε μου το ρούχο της

Σαν σκύλος μες στα δόντια. Ή αν όχι, τότε

Γάβγισε γάβγισε πίσω από τη σκιά σου
Όπως εγώ ζωήν ολόκληρη μέσα στα μεσημέρια.

                                               10

Μιλώ με την υπομονή του δέντρου που ανεβαίνει
Μπρος απ' το συνομήλικο παράθυρό του
Που του 'χει φάει ο αέρας τα παντζούρια
Κι όλο το σπρώχνει στ' ανοιχτά κι όλο το βρέχει

Με νερό της Ελένης και με λόγια
Χαμένα μες στα λεξικά της Ατλαντίδας
Ένας εγώ - και η Γη από τ' άλλο μέρος
Το μέρος της καταστροφής και του θανάτου.

Το δέντρο που με ξέρει λέει «κρατήσου»

Συνάζει σύννεφα και τους κρατάει παρέα

Όπως εγώ στ' άσπρο χαρτί και στο μολύβι

Τις νύχτες που δεν έχουνε ρολόι να δούνε

Τι πάει να πει «δεν πρέπει», «δεν αρμόζει».

Εγώ έχω δει παρθένες κι έχω ανοίξει
Το χνουδερό τους όστρακο να βρω το μέσα μέρος
Το μέρος της καταστροφής και του θανάτου. 

                                               11

ΤΥ	ΧΗΜΙΣΗΣΚΟΤΩΝΟ	Υ	Ν	Ο	Ι	Μ	Ι	Σ	Ο	ΙΓ	ΙΑ
ΣΑ	ΣΕΛΛΗΝΕΣΕΡΧΕΤ	Α	Ι	Κ	Ο	Ρ	Η	Ν	Ε	ΑΜ	ΕΗ
ΛΙ	ΑΝΘΟΣΤΟΧΕΡΙΠΟ	Υ	Ζ	Η	Τ	Α	Δ	Ι	Κ	ΑΙ	ΟΣ
ΥΝ	ΗΚΑΙΠΟΤΕΔΕΝΦΑ	Ι	Ν	Ε	Τ	Α	Ι	Π	Ο	ΙΑ	ΤΟ
ΥΒ	ΟΥΝΟΥΓΡΑΜΜΗΣΤ	Η	Ν	Α	Ν	Ο	Ι	Χ	Τ	ΗΠ	ΑΛ
ΑΜ	ΗΣΑΣΟΔΡΟΜΟΣΕΙ	Ν	Α	Ι	Μ	Α	Ε	Ρ	Α	ΣΤ	ΑΜ
ΑΛ	ΛΙΑΚΑΙΛΑΛΙΑΝΕ	Ρ	Ω	Ν	Θ	Α	Λ	Α	Σ	ΣΗ	ΣΓ
ΕΜ	ΙΖΕΙΤΟΚΑΝΙΣΤΡ	Ο	Π	Ο	Υ	Ξ	Ε	Ν	Ο	ΣΔ	ΕΝ
ΟΓ	ΑΝΑΒΟΗΘΗΣΕΙΜΕ	Τ	Ο	Υ	Σ	Κ	Ε	Ρ	Α	ΥΝ	ΟΥ
ΣΤ	ΟΥΜΟΝΟΣΠΑΝΤΟΤ	Ε	Ο	Α	Δ	Ι	Κ	Η	Μ	ΕΝ	ΟΣ
ΟΠ	ΩΣΗΠΗΓΗΚΑΤΩΑΠ	Τ	Η	Ν	Π	Ε	Τ	Ρ	Α	ΤΩ	ΝΠ
ΑΤ	ΕΡΩΝΩΣΠΟΥΚΑΠΟ	Τ	Ε	Σ	Τ	Η	Ν	Ω	Ρ	ΑΠ	ΑΝ
ΩΝ	ΑΧΥΘΕΙΣΜΕΔΥΝΑ	Μ	Η	Κ	Α	Θ	Α	Ρ	Ι	ΟΦ	ΩΣ

                                              12

Λίγο για μια στιγμή να παίξεις πάνω στην κιθάρα σου
Τα ονόματα της Παναγίας και θα δεις

Ε ε Χρυσομαλλούσα
Ε ε Χρυσοσκαλίτισσα

Να ξεπετιέται πάλι το βουνό με τ' άσπρο σπίτι στην πλαγιά

Τ' άλογο με τα δύο φτερά

Και η άγρια φράουλα της θάλασσας

Λάμπουσα και Κανάλα μου και Παραπορτιανή μου

Θα δεις την πράσινη ψαρόβαρκα σκαμπανεβάζοντας να χάνεται

μέσα στ' αραποσίτια
Τον Μήτσο με τις τρίχες και με τ' αλυσιδάκι στο λαιμό

Ε Παναγιά Τα Μάγκανα
Ε Παναγιά Τόσο Νερό

Να βλαστημάει και ν' ανεβάζει ανίδεος μες στα δίχτυα του

Τέσσερα-πέντε αρχαία ελληνικά

Το τέλλεσθε και το νηυσί, το μέλεα και το κρίναι σα

Καρυστιανή κι Ακλειδιανή
Δαφνιώτισσα κι Αργιώτισσα

Που μια στιγμή τα παίζεις πάνω στην κιθάρα σου
Κι απ' τ' αναμμένο πέλαγο αντικρύ σου ακούς

Έι Κρουσταλλένια έι Δροσιανή
Έι Παναγιά του Νίκους

Να σχίζεται στα δύο τ' ουρανού το καταπέτασμα

Κι ένας παμπάλαιος έφηβος απαράλλαχτος εσύ

Να κατεβαίνει - κοίτα:

Στα κύματα μ' ένα καμάκι ορθός και στους αφρούς να πλέει

Σπηλιώτισσα και Μερσινιά και Θαλασσίτρα μου έι!

                                               13

Φυλαγμένα μέσα μου για πάντα

Στη διάθεση του καθενός: ο βόρειος βράχος

Ορμώντας αλλ' ακίνητος

Η μοναξιά των ιερών κυμάτων

Και ο χθόνιος ύπνος τέσσερις φορές

Πιο δυνατός μ' έναν δικό του Δία που κεραυνοβολεί
Πάνω σε μιαν αθέατη άσπρη παραλία.

Σήματα στον αέρα: ζήτα - ήτα - ωμέγα
(Ψηλά την ώρα που σε μέγα βάθος
Αφρίζοντας περνά μία Σίκινος)
Αέναα να μεταδίδουν ότι
Λανθασμένα ηχεί μέσα στο σώμα ο πόνος
Και τον κίνδυνο - αρκεί να 'σαι οιακοστρόφος
Δεινός ή να 'σαι Ικτίνος

                                        κι ευθύς τον καθηλώνεις.

                                               14

Στην Εμορφιάν την Παναϊάν το δίπολον αστέρι
Οπού κρατεί περίστερον και λάμπει της το χέρι!