Μελοδύνες

Δεν έκλεισα μάτι.

Όλη τη νύχτα φυσούσε αέρας στα αδειανά μου κόκκαλα.

Ένα πνευστό μέσα στο σώμα, αυτοσχεδίαζε για κάθε μικρό του θάνατο.

Τα μοιρολόγια του τα ονόμασα μελοδύνες.

Την Κυριακή δεν πρόλαβα να την αφιερώσω σε κανέναν θεό.

Την μοίρασα στα ανοιχτά βενζινάδικα της εθνικής

και στα διόδια που καθυστερούσαν να μου ανοίξουν τις μπάρες.

Στο «Δι’ ευχών» γονάτισα και του έκλεψα τα παπούτσια.

Αργότερα βρήκα και τα πόδια του.

Είχε φύγει με την καρδιά.

Ξέμεινα από χαρτί και γράφω όπου να ‘ναι.

Στα έπιπλα, στα πιάτα, στη στόφα του καναπέ,

στα μπράτσα μου, στην κοιλιά, στο ταβάνι.

Μήπως θα τα διαβάσει κανείς;

Κι εσύ που έρχεσαι μέχρι έξω δεν έχεις κουράγιο να ανοίξεις την πόρτα.

Αλήθεια, πόσο βαριά σου φάνηκα όταν πήγες να με σηκώσεις

και λύγισες στα γόνατα;

14 γραμμάρια ζύγιζα όλη κι όλη.