Στα τροπικά νησιά της φαντασίας

Η άτιμη διαλεκτική που έχει
πείσμα κοριτσίστικο. Η γλύκα
του ελεύθερου στίχου.
Ο μωρουδίστικος χρησμός της
αγάπης. Το όργιο του πολέμου
και της ειρήνης. Τα αετώματα
που λύγισαν και τα βυζιά που
βρυχώνται. Τα κείμενα που
κραυγάζουν και συνοδεύουν
το νεκρό στη νέκρα του.
Η άγνωστη που σήκωσε το
φουστάνι κι είδα τον μουνίσιο
της ουρανό και το αβάσταχτο
πάθος της. Η νύχτα που την
ήπιε μονορούφι το χάος. Το χάος
που πήγε σινεμά και το διάσημο
άλογο του Καλιγούλα που ψόφησε.
Τα πλοκάμια της που αποκεφάλισαν
το θεριό και η σκανδάλη της
φιλανθρωπίας που πυροδότησε
μυστικά και ψέματα. Ο ποιητής
που σκότωσε τη νουβέλα κι έγινε
ο χρυσοθήρας του κόρφου της.
Ολιγόλεκτος σαν αστρικός κανίβαλος
και ματιασμένος σαν παιδάκι με
χαρταετό. Τρέχοντας μπροστά
με το σπάγκο πιασμένο στο
υπερπέραν. Στα σύρματα της ΔΕΗ.
Στα τροπικά νησιά της φαντασίας.

http://dromos.wordpress.com/