Denn es ist Blut von ihrem Blute und der Inhalt ist von dem Inhalt der unwirklichen, undenkbaren, keinem wachen Sinn erreichbaren, Keiner
Erinnerung zugänglichen und nur in blutigem Traum verwahrten Jahre,
da Operettenfiguren die Tragödie der Menschheit spielten.
Karl Kraus, aus: Die letzen Tage der Menschheit (Vorwort)
Εύθραυστοι, στα καλέσματα των σειρήνων,
και ξαφνικά
προβεβλημένοι εκεί όπου δεν υπάρχει χρόνος
για τα προαισθήματα•
άφησαν χώρο για τις συσκευές των οποίων διασταυρώνονται τα καλώδια
-και μας ενώνουν-
η βροχή πέφτει παχιά,
το σύννεφο εξαπλώνεται όπως
ο καπνός της νύχτας...
επαναλαμβανόμενα λόγια, έπειτα
είναι ερωτήσεις, μια εκκίνηση μέσα στη νύχτα...
κάποιος χτυπά, πολλά χτυπήματα, γρήγορα,
στο ρόπτρο,
κανείς,
ξαναρχίζει,
έπειτα είναι βρυχηθμοί, τριψίματα και επιτάχυνση,
σηκωνόμαστε, στο κρεβάτι,
ο ιδρώτας μουλιάζει τον άρρωστο,
και η μάνα έχει βλέμμα χαμένο...
κανένας δεν μπορούσε να αγνοήσει ότι
περνώντας από την εξοχή, βλέπαμε τους ανθρώπους,
στα στρατόπεδα, πίσω από τα συρματοπλέγματα...
κανείς δε μπορεί ν’ αγνοήσει...
οι σειρήνες σε όλες τις πόλεις,
αντί να τ’ ανακοινώσουν,
δημιουργούν ένα νέο κλίμα,
ζωή
ταραγμένη από το πέρασμα των μεγάλων σκιών,
βαγόνια
που βλέπουμε γεμάτα με ανθρώπους,
γεμάτα με ζώα,
οι οποίοι δεν ξέρουν που οδηγούν
παρά τις ανακοινωθείσες κατευθύνσεις,
τα ονόματα των πόλεων, στους σταθμούς που δε σταματάμε•
και το μελάνι παγώνει στο μελανοδοχείο και η νύχτα διαρκεί...
The melancholy days are come, the saddest of the year,
Of wailing winds, and naked woods (…)
Αυτά τα ίδια χρόνια, σε άλλα μέρη,
η ταχύτητα είναι χαμηλότερη, αλλά ένας ελαφρύς άνεμος
διατρέχει την Ευρώπη, υφαίνεται ένα δίκτυο,
και ερημώνουν οι δρόμοι που διασταυρώνονται•
στους δρόμους οι άντρες και οι γυναίκες, με τα πόδια,
ανταλλάσσουν λόγια...
παγωμένα χρόνια•
αλλά πάντα τα χαμόγελα παιδιών,
στο σκοτεινό πρωινό...
Ταξίδι με τραίνο σημαίνει πλέον φυγή,
πείνα, κρύο, κίνδυνο•
πώς να ξεφύγεις;
με το ζόρι αναπνέεις και
γίνεσαι άλλος•
γιατί τα τραίνα γεμίζουν μέχρι την κόλαση,
όλα, τριγύρω, γίνονται περίεργα,
είμαστε...
τα μπράτσα μας,
τα αλλοτριωμένα σώματά μας...
το χιόνι είναι εδώ, παντού,
αντανακλά καπνό και μεγάλες φλόγες,
τους ομοίους μας,
σ’αυτό το χάος με τις ευδιάκριτες δυνάμεις,
με τις φωνές,
χωρίς κρίση,
χωρίς αναμονή,
επιβίωση...
και ωστόσο, στην καρδιά των πόλεων,
γίνεται ο Μεγάλος Χορός
όπου καταφτάνουμε μεταμφιεσμένοι,
τα λόγια είναι πνιγμένα κάτω απ’τη μάσκα,
στόματα ανοιχτά, γεμάτα χιόνι,
γκριμάτσες, σώματα
εξαρθρωμένα, εξαντλημένα,
ανθρώπινη γιρλάντα,
προπονημένη στο χορό, και οι εξαναγκασμένες φωνές μιλούν, στραγγαλισμένες...
Η ειρήνη;
Η μέρα βαθαίνει την ταλαιπωρία
και μπορούμε να επισκεφτούμε τα παλιά καταφύγια
που στημένα στη θάλασσα βουλιάζουν στην άμμο,
αντιστέκονται ακόμα στην επίθεση των κυμάτων,
και γίνονται σπηλιές no future
μετά από αυτές τις πυρκαγιές,
αυτές τις κατολισθήσεις, αυτές τις πλημμύρες,
η ανακάλυψη των σωρών από αδύνατα πτώματα...
...στο βάθος το πάρκο, ο σκύλος
ζεσταίνει ακόμα τα πόδια του αγάλματος της επιτύμβιας στήλης
όπως συνοδεύει αυτόν που καταλύει
στα υπόγεια της πόλης ή που κοιμάται στις σχάρες εξαερισμού
του μετρό.
Μετάφραση Αγγελική Δημουλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου