in coldest
frozen domes iron railings frozen stoves lit in the
streets
memory banks of cold.
Adrienne Rich, Victory, Midnight Salvage.
-Δε θέλησε αυτό το τέλος,
αυτή την κληρονομιά μιας Άνοιξης που γεννήθηκε νεκρή•
-μια ξαφνική αρμονία;
-ναι, γεννημένη κατά μήκος στις ράγιες, καλώδια που διασταυρώνονται•
το νέο εξαπλώνεται
μιας συμφωνίας που δε διαδόθηκε
απ’ τις σειρήνες,
-αλλά η ύπαιθρος είναι έρημη...
είσαι σίγουρη;
Επιμονή,
δυσπιστία,
έπειτα όραμα της φύσης,
(εκείνη την εποχή, αυτήν της παιδικής μας ηλικίας)
που θ’ αναγνωρίζαμε στις αρμονίες της.
Τα ρεύματα, τα βουνά
κι από το λίπασμα, τα φρούτα στους θάμνους,
γεντιανές, κρίνα,
και στις πόλεις, άλλες πιθανές ζωές.
Πώς να πιστέψεις, με αυτές τις πληγές,
ότι τα πουλιά...
Επιστροφή στις πλημμυρισμένες εξοχές,
η ανάμνηση του αίματος, η επιστροφή στη δουλειά
έχοντας ακόμα στα μάτια μας, τις μεγάλες φλόγες
που τρώνε τον ορίζοντα.
Μια άλλη διασπορά L.A. L.Α.
New York New York
η φωνή, στο ράδιο,
κι ένα συγκεκριμένο βαθύ πράσινο.
Το τραγούδι ευτυχισμένο, πρέπει να το ψάξουμε στο παρελθόν,
μακριά,
ένα τραγούδι του πριν, αλλαγμένο,
είναι δυνατόν;
Δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι,
δε θα είμαστε ποτέ πια•
μέσα στην ελπίδα διαμένει ο λυγμός, η στρογγυλή φωνή,
ηχογραφημένη πάνω στην ωδή αυτού του μουσικού φθινοπώρου
διότι είναι το φθινόπωρο της γης
και οι καινούριες διαδρομές προς τους παλιούς προορισμούς
δε θα ‘χουν πια την ίδια ορμή.
Τώρα κολυμπάμε
στα χρώματα του πρωινού, σχεδόν κόκκινα, έρχονται απ’ τα βουνά
μέχρι και τις γκρίζες σκιές,
τόσο απλωμένες πάνω στην άσφαλτο, στις θέσεις
της φωτεινότητας•
εποχές που εκφράζουν, η μια μετά την άλλη,
τα κύματα της θάλασσας
και το γέλιο τους, η χιονώδης εξάπλωσή τους
στην άμμο, οι ατελείωτες ώρες, έτσι...
-θα μπορούσαν ποτέ να μας απελευθερώσουν;
Μετά τον πάγο και το χιόνι παντού απλωμένα,
νέα λόγια,
νέες κατευθύνσεις,
τοκετός από φώτα και μπριγιάντι των μηχανισμών,
και πλέον η μνήμη,
οι ιστορίες της,
διακόπτουν τη ζωή που αναλαμβάνει,
πτήσεις πάνω από τις εξοχές, η Βιρτζίνια,
γραμμή των Λευκών Όρων,
σκακιέρα, ίχνη των αγρών,
των πλοίων
και των αεροπλάνων, στο απαλό μπλε, όπου
διασταυρώνονται τα λευκά ίχνη τους•
και πλέον η πάχνη του πρωινού
και το μικροσκοπικό ζώο στο μίσχο του ξαναγίνονται ορατά.
Τα κτήνη έφευγαν και κρύβονταν,
προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε απ’ τον άνθρωπο
και συλλαμβανόμασταν.
Αλλά οι λάμψεις ενός πρωινού χωρίς φόβο
είναι λίγο πιο μπλε.
Η ανάπαυλα του σώματος,
κι αυτή η βροχή που δε μουλιάζει πια, αλλά λάμπει στην ειρηνεμένη εξοχή.
-κατευνασμένοι;
-αλλά όχι συμφιλιωμένοι.
Μετάφραση Αγγελική Δημουλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου