Wir leben unter der Kanone. Und da sich jener mit Gott verbündet hat, so sind wir verloren. Das ist der Zustand.
Karl Kraus, Die letzten Tage der Menschheit, 1.Akt /3.
αυτό το πρωί, παιδιά, σε ομάδα,
βγαίνουν στο χωριό
από τροχόσπιτα
σταθμευμένα κάτω απ’τον αυτοκινητόδρομο.
Σπρώχνουνε μπροστά τους
καροτσάκια
όπου χώνουν τη λεία τους...
γελούν.
πλυμένα χαλιά στεγνώνουν στην όχθη του καναλιού•
στην άλλη όχθη, μια μεγάλη φωτιά.
Τριγύρω, τρεις μορφές, μπροστά σε μια αχανή
ρωγμή από μπετόν,
ένα γράφιτι γράφει Νο enter
or dead
ένα ζευγάρι, πάνω σ’ ένα χλοώδες ανάχωμα
ξυπνά, μαζί ένα παιδί, καινούριο πρωινό,
συναντάμε επίσης δυο άντρες, στη βόλτα τους,
ο ένας κουβαλά ένα μπουκάλι κρασί
από το λαιμό.
Μεταλλική λάμψη
Το νερό αντιμαχόταν το φως•
κι όμως έπαιζαν
και τα σπασμένα κοχύλια δεν πλήγωναν τα πόδια τους•
το τείχος έπεφτε,
υδάτινο τείχος στη λευκή πόλη, οχυρωμένο
με ύφαλους και πολυκατοικίες,
στη δυσωδία των φυκιών
ανάμεσα στις ξεχαρβαλωμένες σανίδες, στα λάστιχα,
τα βιδωτά πώματα, στα ξεβαμμένα πλαστικά γάντια,
συντρίμια πλαστικών, σωροί από σχοινιά ή δίχτυα,
και πάνω σε μια λωρίδα πλαστικό, το σφουγγάρι, η καστανή φτέρη
σφηνωμένη στο χώμα,
τα έντομα και τα πουλιά.
Κάθε αυγή θα είναι πιο φρέσκια,
θα σηκώνεται, σημαδεμένη απ’τις προηγούμενες, θα κουβαλάει
τον ουρανό, περιπλεκόμενη με εναλασσόμενα σύννεφα μέσα στο νερό
που τα αντικαθρεφτίζει
-κάθε νέα αντανάκλαση δίνει στο νερό το χρώμα του φωτός•
στα νερά της λίμνης, που ακουμπά σε κώνους ηφαιστείων,
διαγράφεται ένας ακίνητος ουρανός.
Όλα σκοτεινιάζουν.
Τούτη η όξινη φωτεινότητα με γεύση νερού με άρωμα πορτοκάλι
εμπεριέχει τη διαφθορά των πηγών,
του κρυστάλλινού νερού
που κοκκινίζει τα πονεμένα μέλη,
όπου λευκά, βελούδινα λουλούδια σχεδιάζονται σε αστέρια
-τα μαζέψαμε ψηλά πολύ, στην αύρα των κορυφών-
και ο κόπος του να πιείς το νερό αυτό
αντηχεί μέσα μας και μας διαλύει
σαν να ‘ναι ανανεωμένη και αυξημένη.
Στα ρεύματα αστέρια.
Ο άνεμος ζητάει πυροβολισμούς
για να διασπείρει τα λαμπερά αεροπλάνα
πίσω από τα κλαδιά με τα μπουμπούκια κόμπους,
στη σιωπή εκεί όπου η σκέψη και το σώμα χωρίζονται
και χαλάνε τη σειρά τους.
Κατάρρευση των τοίχων• καινούρια παράθυρα•
μακριά αναθυμιάσεις στη νέα ημέρα,
κάποια γκρίζα σπίτια.
Αυτή όμως η μέρα δεν έχει τίποτα από μια αυγή: οι τοίχοι σκάνε.
Οι ψηλότεροι τοίχοι καταρρέουν προς το μέρος μας
-μάχη που βαστά ακόμα
παρόλο το κάθετο ίχνος που χτυπά τις θυελλώδεις αναλαμπές•
από πάνω μας, ολόγυρα, πολύ φωτεινότητα.
Μετάφραση
Το λευκό υφάδι ενός ονείρου
ανασηκώνεται σαν κουρτίνα λευκή απ’ το
έξω φύσημα
καιρό μετά την περιστροφή του πνεύματος
σε κουβάρι που ήταν μπερδεμένο, απερίφραστος
ο καταιγισμός των αυτοκινήτων, φορτηγά
κοντέινερ που αναπηδούν,
το σπίτι τρεμουλιάζει στο περασμά τους
οι εικόνες οι εικόνες του συναρμολογημένου παρελθόντος
αποφέρουν
έφτασε τελικά η μέρα
μπαίνεις ανάμεσα απ’ τα πλεγμένα
κλαδιά τα πουλιά
εναλάσσουν το καλεσμά τους
τα τραγούδια τους μπλέκονται κι απαντάνε το ένα στ’ άλλο
και η συνείδηση γεννιέται από το θρήνο
μιας κατεύθυνσης ξεκινώντας από
το προφανές παρελθόν
το δικό σου
το δικό μου
από τον αποχωρισμό
έως και την επιτυχή παρουσία
εσύ να με συνοδεύεις
εγώ να διστάζω παρά μονάχα μπροστά στο μονοπάτι
το πρωί είναι στις εξοχές, στα λευκά παράθυρα
στον ορίζοντα
μαύροι μπλεγμένοι μίσχοι
φύλλα και πουλιά που τραγουδάνε
το σπίτι τ’ αμάξια
στην οδό Σάρτρ.
Μετάφραση Αγγελική Δημουλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου