Νυχτερινός περίπατος

Παίρνω θάρρος, 
εκσφενδονίζω την καρδιά μου μακριά, 
πριν προλάβω, 
να φοβηθώ το ξαφνιασμένο πέταγμα. 
Είναι ρίσκο, 
αιτίες αναστάτωσης πολλές μπροστά, 
ταραγμένα μάτια, 
γαλήνη δε ζητώ να βρω στον έρωτα. 
Λίγο αναστατωμένη,
αγουροξυπνημένη, 
παρατημένη 
στη μέση του δρόμου ζωή πεσμένη.
Σαν σταλακτίτης, 
του μαρτυρίου μου αργά πέφτει η στάλα, 
σκάβω λαγούμι, 
σε τέλεια απόδραση πριν από την κρεμάλα, 
θα πάρω φόρα και με φοβερό το βήμα, 
θ' ανέβω να πατήσω το ψηλό το κύμα, 
μεγάλη τούτη η βόλτα, 
απ' όσες έχω κάνει, 
το έκοψα το νήμα. 
Φορτωμένα, 
κλωνάρια με μικρά σκιρτήματα αγάπης, 
άσπρα, χιονάτα, 
κρυσταλλωμένα τ' όνειρα της φρεναπάτης. 
Κρεμασμένα φανάρια 
στου κόσμου τα περβάζια, 
δίχτυα αράχνης, 
ζαλιστικές και εκτυφλωτικές διαβάσεις. 
Σαν τακτοποιημένη, 
αλλά ναρκωμένη 
και τυλιγμένη, 
ζωή σε γόρδιο δεσμό καλά δεμένη. 
Το σταλαγμίτη, 
τον χτίζω τόσα χρόνια τώρα στάλα-στάλα, 
σύμπτωση τέλεια, 
προχωρημένη άνοιξη, σπασμένη γυάλα, 
θα κάνω βόλτα σε νυχτερινό λιβάδι, 
στη θάλασσα θα πέσω μέσα σαν φεγγάρι 
κι από την αγκαλιά της, 
θα 'ρθει η μέρα πάλι, 
θα ' ρθει να με πάρει.