γιατί γράφω ποίηση (35 + 1 λόγοι)

- Για να μπορώ με μια λάμπα θυέλλης και μόνο

να φωτίζω όλη τη γη




- Για να συνεχίσουν τα κυπαρισσόμηλα να είναι πικρά

και γλυκιές οι αυταπάτες σαν ώριμοι λωτοί




- Για να φτερουγίζουν οι ερωτιδείς στις τοιχογραφίες




- Επειδή η νεότητα είναι το καλό χαρτί που η καρδιά μοιράζει

όταν το αίμα βηματίζει στο άχρονο καλπάζοντας




- Επειδή στη θέα του ουράνιου τόξου ξεμπερδεύονται

μονομιάς τα νήματα της μοναξιάς




- Επειδή κάθε Άνοιξη ματώνουν οι παπαρούνες στα λιβάδια




- Για να ακουμπώ το χέρι στη φωτιά κι αυτό να ψύχεται




- Για να διασαλεύεται η τάξη του σύμπαντος απ' το χορό

δυο δροσοσταλίδων και μόνο




- Για να κονταροχτυπιέμαι με το σκοτάδι των ονείρων

και να αριθμώ κάθε αυγή στο μαξιλάρι μου χιλιάδες

φωτεινές κηλίδες




- Επειδή κάθε δείλι ξεχνάω τα βιβλία μου στα γόνατα

των βουνών προσμένοντας τα τόξα της σελήνης

μυστικά να με οπλίσουν




- Επειδή όταν σταματούν για να γευματίσουν οι κυνηγοί

στα διάσελα χρησιμοποιούν αντί για σερβίτσιο πλατανόφυλλα




- Επειδή στις μοναχικές μου ώρες βουίζουν οι άνεμοι

των χειμάρρων παραδίπλα μου




- Για να κλαδεύω τα γιασεμιά κι αυτά να μην θρηνούν

απαρηγόρητα το"γιατί" της απώλειας




- Για να ανεβαίνουν οι χαρταετοί στον ουρανό με μόνο

μια βρεφική ανάσα




- Για να γκρεμίζεται ο ήλιος στη θάλασσα χωρίς ούτε

μια γρατζουνιά στην κνήμη




- Επειδή κάθε που σκάει ένα άνθος μανόλιας γελούν

τα μελισσάκια στον ύπνο τους




- Επειδή όταν λυγίζουν τα στάχυα στους αργούς οι

άρτοι στο σπίτι φουσκώνουν περήφανα θέλω




- Επειδή μόλις αντικρίσω ένα χελιδόνι αλλάζω επάγγελμα




- Για να κοντοστέκονται οι μύστες στους βωμούς

μ' άδεια τα κύπελλα και ηδείς τους ουρανίσκους




- Για να χωρούν στο κασελάκι της μνήμης όλοι

οι κρύσταλλοι του αλατιού




- Για να φτάνουν οι σχεδίες γεμάτες ελπίδες

στα βραχονήσια με τους γλάρους




- Επειδή οι λαρυγγισμοί των κούκων μεταφέρουν

στις ισημερίες διττά προμαντέματα που δεν εξηγούνται




- Επειδή στην κόψη του νήματος γεννιούνται οι μεγάλοι

έρωτες αυτοί που τόσο γρήγορα κι εκπνέουν




- Επειδή το χώμα μυρίζει όμορφα μετά τη βροχή γιατί

απλά και μόνο ανασαίνει το μπλε του ουρανού




- Για να βλέπω το αγκαθωτό περίβλημα των κάστανων

σαν κι αυτή τη φράντζα της καλής μου νεράιδας




-Για να ακούω καθαρά τη θάλασσα κι όταν ακόμα

σπάσει το τελευταίο κοχύλι στο παλτό του χειμώνα




-Για να κρατώ από το χέρι την αμυγδαλιά

στο παγωμένο προαύλιο του ψυχιατρείου




-Επειδή όταν με προσπερνούν τα κύματα

ο Πήγασος ποντάρει για μένα στη ρουλέτα του Θεού




-Επειδή κρύβω το κλειδί στον ξερό φίκο

κι όταν επιστρέφω αυτός έχει βλαστήσει




-Επειδή κάθε που ψάχνω την τσέπη μου

ένα περιστέρι μου ραμφίζει επίμονα τα παπούτσια




-Για να βρω βαθιά στο μαξιλάρι μου τα ξεχασμένα

σχέδια των παιδικών μου βιβλίων δακρυσμένα




-Για βρίσκω τα φυλαχτά μου άθικτα

στις μασχάλες των κεραυνών




-Για να μπαίνω από τα φινιστρίνια στο πλοίο

όταν η μπουκαπόρτα έχει τραβηχτεί




-Επειδή τις νύχτες του Γενάρη χαμηλώνουν τ' άστρα

φωτίζοντας ως κι αυτά τα τυφλά κελιά




-Επειδή με τα χέρια τραβώ αστερίες που ύστερα

τους αγκιστρώνω στα σκοτεινά σου βλέφαρα




-Επειδή τα βράδια σαν καλώ τις Πλειάδες

πάντα μια με πάει στο αθάνατο χιόνι των κορφών

το όνομα της να προσκυνήσω






http://gialeni.blogspot.gr/2016/01/35-1.html#comment-form