Γιατί και η ποίηση επαιτεία είναι
αλλά στο τέλος
Ι.
Μπορώ να σας μιλάω απλά
μπορώ και με βελόνες
Γνωρίζω που γεννούν τα αβγά τους οι υλακές
όλα στο στήθος σύρριζα
αν αγαπήσεις τους γκρεμούς
σε βγάζουν συντομότερα
και μην ακούς τις κατακόκκινες μηλιές
και μην ακούς τις παλαβές πυξίδες
πως θα χαθείς
και πως η Παναγιά
φραγγέλει τους επαίτες
Αφού σου το ¢πε και στον ύπνο σου:
«Αυτούς που ορθώσαν όνειρο
παντός καιρού κι ανόθευτο
Αυτούς που ανοίξανε τα σκέλια τους
στο φως
κυρίως
αυτούς που φεγγαρώθηκαν
εγώ θα τους βυζάξω»
ΙΙ.
Εδώ που φτάσαμε
λιγνεύει ο αέρας
Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις
όπως το ποίημα
ειδάλλως γύρνα πίσω
και μη γελάς
αυτή η γειτνίαση με το τίποτα
θα μας φάει
Γιάννης Στίγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου