"ασύλητο συρτάρι"

Την ώρα που `ρχονται ενάντια τα ποτάμια
κι ο τρελός βαρκάρης τα ναυάγια φωνάζοντας
σβήνουν τις αντιστάσεις τους τα φώτα
κι απομακρύνονται
απ` τα πεδία των μαχών της νύχτας
ρημάζουν τα δωμάτια
στο στρώμα γκρεμίζεται το αύριο
σαν να μη λέχτηκε η λέξη η ακριβή
σαν να μην πήδησε ανισόπεδες φωτιές
κήπους με τα αναμμένα ρόδα

Κι είναι καιρός που κλείδωσα
σε ασύλητο συρτάρι δύο φεγγάρια
το ’να να καίει τους λιγνούς σου αστραγάλους
τ’ άλλο να κλαίει
πορτοκαλένια δάκρυα μες στα ποιήματα